اسباب نزول می‌تواند نقاب اشکال و ابهام از چهره‌ی معنا و مقصود، بیفکند. البته این فایده با مطلب پیشین هم‌جهت است و سیوطی، لطفی صباغ، ابوشبهه (1) و دیگران این دو را ذیل یک فایده آورده‌اند، و دانشمندانی چون...

از طریق اسباب نزول می‌توان بر معنا و مقصود آیه‌ها و سوره‌ها دست یافت. قبلاً سخن ابن‌تیمیه و ابن‌دقیق‌العید را در این‌باره گزارش کرده‌‎ایم.

سیوطی نوشته است: «برخی بر این باورند دانستن اسباب نزول فایده‌ای ندارد، به دلیل اینکه اسباب نزول نوعی تاریخ است» سیوطی نامی از معتقدان این نظریه نیاورده است. اینان پنداشته‌اند که تاریخ هیچ فایده‌ای ندارد...

پس از صحابه و تابعین صاحب‌نظران علوم قرآنی نیز درباره‌ی لزوم توجه به اسباب نزول نوشته‌اند:

از اسباب نزول گاه به شأن نزول نیز تعبیر می‌شود. آقای معرفت میان این دو تعبیر تفاوت قائل شده است. وی در بیان تفاوت این دو، شأن نزول را عام‌تر از سبب نزول دانسته است که تنها به مواردی که در عصر نزول روی...

دانشمندان علوم اسلامی، سبب نزول را حادثه‌ای می‌دانند که همزمان با آن یا اندکی پس از آن آیه یا آیاتی در گزارش آن رویداد نازل شده باشد.

صحیفه رضویه، ادعیه و مناجات‌های امام رضا (علیه السلام) است که در فرازهای گونه‌گون زندگی بیان شده است. آموزه‌ها و رهنمودهای اخلاقی موجود در میان این ادعیه خود به تنهایی می‌تواند در هدایت فرد و اجتماع بشری...

نخستین کسی که در زمینه آیات الأحکام کتاب مستقلی نوشته است «محمد بن سائب کلبی کوفی» است که از اصحاب امام باقر و امام صادق (علیهماالسلام) بوده و در قرن دوم سال 146 ق وفات یافته است.

آنچه مسلم است این است که قرآن به گونه‌ای فشرده و در حدّ بیان عام و کلی به احکام پرداخته و از وارد شدن در خصوصیات و جزئیات خودداری کرده و از آن مهم‌تر بخشی از احکام را به طور متشابه و تفسیر برانگیز آورده...

به گفته محققین، تفاوتی عمده و اساسی بین روش تفسیری و رویکرد تفسیری وجود دارد. آیت‌الله جعفر سبحانی به این تفاوت اشاره نموده و این‌گونه متذکر شده است: