علّامه بر این باور است که تدبّر در قرآن، مقدّمه ای است جهت آگاهی و فهم حقّانیت قرآن که در نتیجه سبب ایمان و اعتقاد به آن خواهد شد. ایشان ذیل آیه «أفلم یدّبّروا القول أم جاءهم ما لم یأت آباءهم الاولین»

شناخت آفت ها و موانع تدّبر چه در حوزه ی مسائل روحی و عوامل نفسانی و چه در حوزه ی مسائل علمی و شیوه ها نقش بسیار مهمی را در به کارگیری روش ها و

تدبّر در قرآن به عنوان بهترین شیوه ی استفاده از این کتاب آسمانی و برداشت از آیات الهی، روشی اصیل و ریشه دار در سنّت معصومان (ع)‌ می باشد که همگانی و عمومی بوده و

جناب کاشانی بعد از اینکه به تفاوت میان تفسیر و تأویل می پردازد کتاب ارزشمند تأویلات را –نه تفسیر- بلکه ارائه الگوی «تأویل» برای اهل ذوق می داند.

متصوفه و عرفا با توجه به مخالفت هایی که توسط متکلمان و فقهاء نسبت به آنان صورت می گرفت و بعضاً آنان را به کفر و زندقه متهم کرده و به بهانه های واهی آنان را

حال جای آن است که نظری دقیق به نسبت این دو اصطلاح مهم حوزه علوم قرآنی افکنده و وجوه اشتراک و افتراق آنها را مشخص نمائیم:

در این مقاله پس از مقدمه ای بر تفسیر و تأویل، به معرفی و توضیح این دو اصطلاح کلیدی، تبیین جایگاه هر کدام و نیز وجوه اشتراک و افتراق آنها پرداخته و در ادامه به

قرآن اصیل‌ترین و شناخته‌ترین کتاب آسمانی است که دارای استحکامات قوی می‌باشد. این قرآن کلام الهی است که بر پیامبرش حضرت رسول الله (صلی الله علیه و آله) نازل نمود و

شناخت سبب نزول نقش مهمی در تفسیر آیه و مراد آیه دارد؛ زیرا جهل به سبب نزول آیه، منجر به تفسیر غیر مراد خداوند می شود. چنان که مشهور است

ابن عطیه به بحث لغت و نحو اهمیت بسزایی می دهد. مذهب وی در عربی یا اعجمی بودن برخی الفاظ قرآن، برخلاف طبری، چنین است که این الفاظ در اصل غیرعربی هستند،