ابراهیم محلاتی شیرازی

(وف 1336 ق)، عالم دینى، فقیه اصولى، مجتهد و مدرس. وى سالها از شاگردان برجسته‏ى میرزاى شیرازى در نجف بود. سپس به همراه میرزا به سامراء رفت و «تقریرات» استادش را نگاشت. او سه سال بعد از وفات میرزاى شیرازى در سامرا باقى ماند و در حدود 1315 ق به شیراز بازگشت و عهده‏دار تدریس و مرجعیت دینى مردم شد. آیت‏اللَّه حاج شیخ عبدالكریم یزدى از شاگردان او بود و قسمتى از اصول را نزد وى فراگرفت. در شیراز درگذشت و در مقبره‏ى سید على بن حمزة بن موسى الكاظم (ع) در خارج شهر به خاك سپرده شد. شعرا و ادباى عصرش مانند فرصت شیرازى و فصیح‏الزمان و شعاع الملك در سوگ او مرثیه گفتند و ماده تاریخ ساختند. از آثارش: «التقریرات» استادش، میرزاى شیرازى، در فقه و اصول؛ حاشیه بر مبحث «الاستصحاب» از «فرائد الاصول» شیخ انصارى؛ «الخیارات»؛ «درر الافكار فى صلح حق الخیار»؛ رساله در «رد حاج محمدكریم خان كرمانى»، رد بر شیخیه.