«شناخت» از اساسي‌ترين مباحثي است که همواره ذهن بشر را به خود مشغول داشته است. اين‌که محتواي شناخت چه بايد باشد و از چه راهي مي‌توان به شناخت دست يافت، از دغدغه‌هاي مهم بشر قلمداد مي‌شود.

مسأله کليدي در بحث از شناخت خدا، بررسي مراتب خداشناسي است. بي‌ترديد بحث از خداوند و شناختي که هر انساني در ذهن و درون خود دارد مبنايي براي تمام معارف او به شمار مي‌آيد. چگونگي اعتقاد به خدا نقشي

جمع اجازه. اجازه در اصل مصدر «اجاز» و از باب «اجواز» است که «واو» آن حذف شده، و به جاي آن «تاء» قرار گرفته است، نظير: «اجابة و اقاله» و آن گاهي بدون اداة و به خودش متعدي مي‌شود، مانند: «اجزته

حديث شريف قدسي «ما ترددت في شيء كترددي في قبض روح عبدي المومن»، در مصادر حديثي شيعه و اهل سنت،‌ به سندهاي متعدد و واژه‌هاي گوناگون، نقل شده است. فراواني طرق حديث و تسالم محدثان شيعي و

يكي از آرمان‌هاي متعالي آدمي در همه‌ي دوره‌ها،‌ حقيقت جويي و حقيقت يابي وي بوده است. هر آدمي، به گونه‌اي در طلب دستيابي به حقيقت است؛ اما حقيقتي كه خود بدان رسيده و از آن،‌ تصور و برداشتي دارد. چه بسيار...

كليد تمامي معارف الهي، «معرفت نفس» است. كسي كه در پي سير و سلوك معنوي است، مي‌بايد از شناخت خويشتن آغاز كند تا به ديگر معارف دست يابد. از اين رو، در مصادر حديثي و روايي، روايت‌هاي بسياري در

در طول تاريخ اسلام، شهرهاي بزرگي در نگهداري، انتشار و ترويج ميراث اسلامي سهيم بوده‌اند كه مي‌توان به شهرهايي چون: مكه، مدينه،‌ بغداد، سمرقند، نيشابور، حلقه،‌قم، ري و بصره اشاره كرد.

عصر صفويه در تاريخ ايران، از يك نگاه، دوران رشد و بالندگي دانش‌هاي حديثي به شمار مي‌رود؛ چرا كه در اين عصر، چهار حركت بزرگ حديثي، در دنياي تشيع پا گرفت:

جهان‌بيني، نوع نگرش و بينش انسان درباره خدا، جهان و انسان است. بينش آدمي درباره اين سه مقوله، مي‌تواند در تصميم‌ها و تفسيرهاي او درباره جهان درون و بيرون تأثيرگذار باشد. آخرين نامه الهي، نگرش‌هايي در

عصر صفويه، در تاريخ تشيّع، دوره‌اي برجسته و ممتاز به شمار مي‌رود و از زاويه‌هاي گوناگون، در خور درنگ و تامل است. يكي از اين زوايا، اثرگذاري آن بر علوم اسلامي و معارف شيعي است. اگر از اين نگاه به