نمی دانم این تخریب چه رشته ی پیوندی با دعای توسل دارد. اصلاً دعای قرارگاه، شور و حال دیگری داشت. شبی حین برگزاری مراسم، یکی از برادران چنان حالتی روحانی پیدا کرد که ناگاه مشاهده نمود جوانی آراسته، شمشیر...

دومین روزی است که در خط مقدم هستیم و با مزدوران بعثی دست و پنجه نرم می کنیم. روحیه ی عده ای از برادران تغییر کرده، گویا میل به جابه جا شدن با نیروهای جدید را داشتند.

پس از انجام عملیات موفقیت آمیز در جزیره ی مجنون، دشمن تمام نیرو و قوای نظامی خود را به کار گرفت تا ما را از جزیره بیرون کند.

بابات در را واکرد و گفت: « بفرمایید.» با گفتن یا الله وارد شدیم. از توی اتاق صدای منو شنیدی و گفتی: -«بفرما بیا تو که یه تمبر به نفعمون شد.»

فاطمه شریفی- خواهر شهید- با یاد برادر شهیدش از او می گوید: « شهید آرزوی تشرف به کربلا را داشت. شیفته ی بی قرار امام حسین (علیه السلام) بود. احترام پدر و مادر را رعایت و آن را واجب می دانست. پدر و مادرم...

به خاطر دارم یکی از روزها که برای عرض تبریک پست جدید و تعویض خانه اش به همراه خانواده به منزل ایشان رفته بودیم، پس از صرف شام و گفت و گوهای مختلف، یکی از بستگان رو به جواد کرد و گفت:

در آن موقع که تازه ازدواج کرده بودیم تمام زندگی ما پنج تومان بود، یک شب شخصی از آشنایان در خانه ی ما را زد و گفت: - «فلانی! من دچار مشکلی شده ام و به هزار تومان پول نیاز دارم.»

عملیات والفجر هشت با هدف تصرف «فاو» آغاز شده بود. روزی در مسجد ابوالفضل استراحت می کردیم که خبر رسید یکی از لشکرها در نگهداری «پنج راه» با مشکل مواجه شده و نیاز به پشتیبانی دارد. متعاقب آن، گردان 405 لشکر

نشسته بودیم دور هم، در پادگان. گفت: «برادرها! ما سرباز امام زمانیم، ولی درباره ی ایشان کمتر می دانیم.» بعدش ادامه داد: « کی دعای الهی عَظم البَلاء رو حفظه؟»

پانزده روز گذشته بود و عباس مرخصی نیامده بود. مادر خیلی نگران بود. «لابد توی این محرم یه کاری دست خودش داده که بهش مرخصی ندادن... شاید هم فرار کرده و ساواکی ها دنبالش هستن... شاید هم خدای نکرده توی راه