در قرن نهم میلادی با تلاش‌های اسماعیل از نوادگان صوفی برجسته اردبیلی - شیخ صفی‌الدین - دولتی بنیان نهاده شد که در کمتر از یک قرن توانست صاحب یک امپراتوری بزرگ جهانی شود. دولتی که به

بررسی تاریخ سیاسی و اجتماعی ایران بدون درنظرگرفتن موقعیت و جایگاه زنان، تحقیقی ناقص است. نقش زنان در مشروعیت‌‌پذیری دولت‌ها، توازن سیاسی، آمد و رفت پادشاهان و سلسله‌ها و حوادث

زنان در نظام سیاسی و ساختار حکومتی ایران، همواره نقش پنهان و پیدایی داشتند، اما در دوره صفویه با توجه به ازدواج‌های سیاسی که برخی از اعضای این خاندان با شاهزاده خانم‌های حکومت‌های مسیحی

در زمان حمله مغول به ایران، ایالت فارس تحت حاکمیت سلغریان اداره می‌شد و هنگامی که قوم مهاجم حکومت ایلخانی را تشکیل دادند، سلغریان با قبول تابعیت آنان، استقلال داخلی خود را حفظ کردند، اما

دولت قراختائیان (قتلغ خانیان) از حکمرانان محلی کرمان بودند. این سلسله به مدت اندکی بیش از یک قرن (706- 619 هـ .ق) در کرمان به عنوان دست‌شاندگان ایلخانان حکمرانی کردند. در میان حاکمان

مهمترین نقش سیاسی زنان عصر صفوی را در ازدواج‌های سیاسی می‌توان مشاهده نمود. این ازدواج‌ها که معمولاً بین بزرگان و سران انجام می‌پذیرفت با هدف تحکیم روابط سیاسی و یا به عنوان گروگان

وقف نامه‌ای منسوب به مادر شاه سلیمان صفوی برای نجات جان فرزند بیمار خود به نذر روی می‌آورد و سپس برای ادای آن اموالی را وقف می‌کند.

در این مقاله درباره دربار و درباریان زمان رضا شاه سخن گفته می شود:

زامیادیشت (ZAMYĀD YAŠT) یا یشت نوزدهم (Yašt 19)، آخرین قسمت از بخش عظیم مجموعه‌ی سروده‌های یشت در اوستای نو است که دو قسمت کوتاه و مختصر نیز به همراه دارد: یشت بیستم،

اطلاعات رسمی و محلی درباره جمعیت اصفهان به طور کلی غیرقابل دسترس بوده است، به طوری که ایرانی‌ها و اروپایی‌ها، هردو از عدم وجود اطلاعات موثق در این باره شکایت کرده‌اند. ( Morier,