نگریستن به تاریخ از منظر سنت گرایی تحولی، امکان بازشناسی ثبات و تغییر در ارزش‌ها و باورها را فراهم می آورد و این خود، متضمن نگرشی انتقادی است.

پیچیدگی روابط حق و باطل و درهم آمیختگی آنها‌‌ ایجاب می کند که انسان حق گرا، محتاط عمل کند و به داوری‌های شتابزده روی نیاورد.

از اهداف درس تاریخ، دستیابی دانش آموزان به دانش تاریخی است و تکیه بر این گونه حقایق تاریخی نیز در دانش تاریخی.

تا جایی که در تاریخ با سنت‌ها سروکار می یابیم، سنت گرایی تحولی رویکرد اساسی ما را تشکیل خواهد داد. بنابراین، اصول و معیارهای مبتنی بر این رویکرد، در درس تاریخ به کار خواهد رفت.

تعمیم‌های شتابزده و افتادن در دام مشابهت‌های صوری و غفلت از ویژگی‌های منحصربه فرد اجتماعی، مانع بزرگی در ایفای نقش مؤثر اجتماعی است.

تأکید سازه گرایان بر داستانسرایی به عنوان وظیفه مورخ، نیاز به تخیل قوی برای پردازش روایت تاریخی را بارز می کند.

اهمیت خصیصة التفاتی و بازاندیشانه در علوم انسانی، بهره برداری از این راهبرد را ضروری می سازد.

تفاوت رویکرد پیشنهادی پژوهش حاضر با موقعیت گرایی در آن است که تنها همبستگی علم را با موقعیت آن در نظر میگیرد، اما وابستگی آن به موقعیت را ضروری نمی داند.

پیامدمحوری - حتی در همان مقیاس مطلوب خود - به منزله «یکی» از شاخص‌های مهم تصمیم گیری در مورد صدق یک نظریه یا مطلوب بودن فرایند ذهنی، کمتر مورد توجه قرار می گیرد.

اگر حقیقت یکسانی برای معلوم ها در نظر گرفته شود، علم یگانه خواهد بود و اگر حقیقت های متفاوتی لحاظ گردد، می توان اقسامی برای علم قائل شد که تفاوت آنها حقیقی و نه اعتباری و قراردادی است.