بعد از پیشرفت اندکی در درمان، حس احتمالی شکست که در پی عود می آید، می‌تواند از تسکین حاصل شده به واسطه پذیرش احشایی شایان توجه تر باشد.

یکی از مباحث دنباله دار مورد بحث درباره تشخیص اختلال‌های روانی این است که آیا طبقه بندی محدود بهتر از سیستم پیوستاری است.

گرایش مغز به سمت سازگاری و خوگیری است، وقتی به راهبرد اجتناب سازگار شود، شدت تجربه از آستانه جدید فراتر می رود و در نتیجه حس‌های بدنی ناخوشایند با شدت بیشتر و به طور ناگهانی تر احساس می‌شوند.

دیمیجیان و لینهان اشاره می‌کنند که پژوهش‌های خط مقدم ذهن‌آگاهی باید بتوانند روش‌های پایا و معتبر اندازه گیری مؤلفه‌های محوری ذهن‌آگاهی را بنا کنند و به کار گیرند.

«اگر چیزی وجود داشته باشد، مقداری دارد. اگر مقداری داشته باشد، ناگزیر قابل اندازه گیری است.» (رنه دکارت)

در بعضی از رؤیاها ظاهرا می توانم رفتارم را کنترل کنم. برای مثال کسی کار خصمآن‌های انجام می‌دهد یا آن را تلقین می‌کند و من به وضوح آگاهم که چیزی درونم می گوید این اشتباه است.

ذهن‌آگاهی حالا قسمتی از کل زندگی من شده، چیزی است که از صبح تا شب انجام میدهم. بله، گاهی لغزش دارم و مثل افراد غیر ذهن آگاه عمل می‌کنم، اما بازگشت به واقعیت برایم سخت نیست.

با پیشرفت ظرفیت ذهن‌آگاه بودن، به طور روزافزون روشن می‌شود که ما اولین مخاطب هیجانات خود هستیم، حتی اگر هیجانات معطوف به فرد دیگری باشند.

این کشف درمانجو که رنج بردن یک موقعیت انسانی است که امکان گریز از آن وجود ندارد، حس سرنوشت مشترکی را به وجود می‌آورد که هم تسلی‌بخش و هم وحدت‌بخش است.

منطق قیاسی بر این است که باید قبل از کاشتن بذرهای جدید، باغچه را وجین کنیم، وگرنه علف‌های هرز به سادگی جوانه‌ها را از بین خواهند برد.