امام خمینی
مهتاب گونه‌ات
وقتی از دیوار بلند شب بالا می آید عشق بسان عطر بی قرار «شب بو ها» همه جا را فرا می گیرد
امام خمینی
مویه
تا از تن تبدار زمین روح خدا رفت بالندگی از همت عنقایی ما رفت آن ابر که گل هم قدم بارش او بود
امام خمینی
موسی عمران
شعله‌ور ای دل بسوزی در لهیب آتشی داغ بر داغت بیفزاید غم غربت نشینی کو سر انگشت غریب نی نوازی تا ببارد
امام خمینی
مرید نگاه
به آن چشم بیدار در خون نشسته مرید نگاه توأم چشم بسته نصیب من از دست بیابان چشمت
امام خمینی
مردی
هرگز عشق نورزیدم که جامۀ مندرس عشق بر اندامم تنگی می کرد
امام خمینی
مردی شبیه نور ...
از صبحگاه حادثه تا اوج بی کران مردی شکست در خود و پر زد در آسمان مردی شبیه نور ...نه! مردی شبیه خویش
امام خمینی
محکم و سبز
آن شب تلخ و مهآلوده که یادش بر باد همه جا دهشت و تاریکی بود ... و غم برگ درختان سپیدار بلند ... داشت میرفت از یاد
امام خمینی
مثل تمام عاشقانت
همیشه بر دل من از تو داغ میماند و باز خانهی دل بیچراغ میماند همیشه سینهی من کوچه کوچه تنهایی است
امام خمینی
مثل تمام عاشقانت
بغضی گره خورده است آقا در صدایم با گریهها حرف دلم را میسرایم چشم و چراغ جامعه نسل شهید است
امام خمینی
مثل باران
در نسیمی با سحر خندید و رفت آنکه دیشب غفلتم را دید و رفت مثل رؤیا با خیال نور و موج