چسب های آسفالتی فرمولاسیون های ترموپلاست ارزان قیمت هستند که عموماً شامل رزین های آسفالتی به همراه رابر ترموپلاست مانند بوتیل و یا پلی ایزوبوتیلن، می باشد. این چسب ها، به طور ذاتی، چسبنده هستند. این

چسب های سیانواکریلاتی به طور گسترده در صنعت استفاده می شوند. این چسب ها، به سوپرچسب ها معروف هستند. این چسب ها در اوایل دهه ی 1970 معرفی شدند. چسب های سیانواکریلاتی، عموماً از جنس رزین

پلی استرها، یک گروه بزرگ از رزین های مصنوعی هستند که دارای خواص متنوعی هستند. چسب های بر پایه ی رزین پلی استری نسبتاً قیمت پایینی دارد و توانسته است کاربردهای خوبی پیدا کرده است. این چسب ها،

آمیزه های خاصی از رزین های فنولی اصلاح شده با رابر نیتریلی، برای تولید چسب هایی استفاده می شود که می توانند استقامت دمایی تا 300 فارنهایت، داشته باشند. فرمولاسیون نمونه وار این مواد حاوی 50 % وزنی

این چسب ها بوسیله ی مخلوط کردن رزین های اپوکسی با رزین فنولیک ایجاد می شوند و با این آمیزه سازی، ظرفیت دما بالای رزین های اپوکسی استاندارد، بهبود قابل توجهی پیدا خواهد کرد. چسب های بر پایه ی آمیزه

رزین های اپوکسی متنوع ترین نوع چسب های ساختاری هستند زیرا آنها می توانند با بسیاری از انواع رزین های دیگر، مخلوط و عمل آوری شوند و بدین صورت، خواص متنوعی ایجاد کنند. جدول 1 اثر عوامل عمل

این مقاله خانواده ی شیمیایی متداول موادی را بررسی خواهد کرد که در فرمولاسیون چسب ها، استفاده می شود. آنها شامل رزین های پلیمری مصنوعی، رزین های طبیعی و محصولات غیر آلی هستند. این مواد موجب

قابلیت یک چسب برای جذب انرژی بدون شکسته شده، می تواند از طریق تافنس افزایش یابد. این مسئله موجب افزایش مقاومت ماده در برابر شکست، ضربه و تنش های گرمایی می شود و بدین شیوه، میزان تغییر در

مقدار مواد مورد استفاده در فرمولاسیون چسب ها، به طور قابل توجهی منتشر نشده است. تعداد اندکی از کتاب ها وجود دارد که اطلاعات مربوط به فرمول چسب ها و مواد آب بندی را ارائه داده اند. بیشتر اطلاعات موجود،...

عموماً این ضروری نیست که همه ی اجزای موجود در فرمولاسیون چسب ها را بشناسیم. برخی اوقات نیز فرمولاسیون چسب ها، خاص و به صورت یک راز است که در دست تولید کننده می باشد. یک فرد اغلب یک