فلسفه به زبان ساده، تحقیق در مورد طرحها در جهان است. آدمی هرگز قادر نیست طرحها را به معنای کامل درک کند، هر چند می تواند به ابعادی از آن دست یابد.

ایده‌آلیست‌ها به طور کلی موافقند که تعلیم و تربیت نباید فقط بر رشد ذهنی تاکید کند، بلکه باید دانش پژوهان را تشویق کند تا بر همه آنچه که با ارزشهای پایدار مربوط است متمرکز شوند.

افلاطون معتقد بود که پست ترین نوع تفکر را می توان ظن نامید. در این مرحله مردم در مورد اندیشه‌های خود به خوبی فکر نمی کنند و معمولا ضد و نقیض میگویند.

هگل عقیده داشت که اگر نظام منطقی او به صورت جدی و دقیق به کارگرفته شود، به اندیشه مطلق خواهد انجامید.

هگل معتقد بود که حداقل برخی از افراد می توانند هر چه را در تاریخ تفکر جمعی انسان مورد لزوم است، بدانند هرچند این احتمال در مورد همه چیز ممکن نیست.

به نظر افلاطون، فیلسوف حاکم نه تنها متفکر که باید اهل عمل باشد. او باید بر امور دولت نظارت کند و مانند فیلسوفی که راهی به بیرون غار پیدا کرده ولی به آن بازگشته تا به دیگران بیاموزد

دکارت به این نکته پی برد که هر چند «من فکر می کنم» شک بردار نیست، اما از آن به امور دیگری که شک ناپذیر باشد به سادگی نمی توان رسید.

افلاطون معتقد است با این فرض که دو طرف، وقت کافی برای دفاع از موضع خود را داشته باشند، سرانجام به توافق یا «سنتز» و در نهایت به حقیقت نزدیک تر می شوند.

عالم مثل یا صور در بالاترین درجه خیر قرار دارد و مرکز تمام معارف حقیقی است و عالم ماده، یعنی عالم پیوسته متغیر داده‌های حسی، قابل اعتماد نیست.

آگوستن بسیار به مفهوم شر می پرداخت و اعتقاد داشت که چون بشر گناه آدم را به ارث برده، پیوسته در تلاش است تا خلوصی را که قبل از هبوط دارا بوده، باز یابد.