شيوه‌ي مرسوم تفسير روايي، گردآوري رواياتي است که به صورت مستقيم، به يک آيه يا سوره ناظرند. اين شيوه اگرچه معمول بوده، اما عمومي و يا هميشگي نبوده است. شيوه‌ي کامل‌تر آن است که پا از دايره‌ي روايات

یکی از مباحث اصلی فلسفه‌ی حدیث و علوم حدیث- که نقشی زیربنایی در همه‌ی مباحث مرتبط با حدیث دارد، مسئله «رابطه‌ی حدیث با قرآن» ‌است. در این مسئله، ‌سخن بر سر آن است که حدیث،‌ چه جایگاهی در کنار

در سوره‌ي حشر فضاي ذهني برجسته‌اي ديده مي‌شود. در اين سوره از اين نکته سخن به ميان آمده که اگر قرآن بر کوه نازل مي‌شد، آن کوه از بيم خدا از هم مي‌پاشيد:

يکي از موارد شگفت‌آور حرکت خيالي در قرآن در مورد آمدن فرمان (امر) خداوند است. اين مثال را نخست با موارد بشري توضيح مي‌دهيم. فرض کنيد يک سلطان براي يکي از فرمانروايانش فرماني را مي‌فرستد تا او

گاهي گناهان به امري تبديل مي‌شوند که به آدمي احاطه پيدا مي‌کنند؛ به عبارت ديگر، به امري تبديل مي‌شوند که وجود آدمي را به محاصره‌ي خود درمي‌آورد.

قرآن، تعبيرهاي گوناگوني درباره‌ي رحمت الهي دارد. گاهي اين تعبيرها صورت حرکتي پيدا مي‌کنند. به عنوان نمونه، در ماجراي اصحاب کهف مفهوم‌سازي خاصي را از رحمت الهي به صورت حرکت انتشاري مي‌بينيم.

مورد ديگري از شعاعيت را در کاربرد اوصاف در قرآن مي‌بينيم. نخست مثالي از زبان فارسي مي‌آوريم و سپس به بررسي مثال‌هاي قرآني مي‌پردازيم. اوصاف ويژگي مهمموصوف نام دارند قابل تغييرند. به عبارت ديگر،

واژه‌ي نور از واژه‌هاي مهم قرآن است و کاربردهاي مختلف آن شبکه‌ي شعاعي گسترده‌اي را تشکيل مي‌دهد. توضيح اين واژه را از بيان معناي مادي آغاز مي‌کنيم. در زندگي روزمره نور به معناي روشنايي است. نور، با

گزينش واژه‌ها در سياق‌هاي گوناگون براساس فرايند شناختي خاصي صورت مي‌گيرد. هر واژه‌اي با مقوله‌ي ويژه‌اي ارتباط دارد و به خاطر اهميت يافتن يک مقوله در يک سياق، واژه‌ي دالّ بر آن به کار مي‌رود. به عنوان...

قرآن دو وصف مؤمن و کافر را به عنوان دو مقوله‌ي پايه به کار مي‌برد. در نخستين نگاه به انسان‌هاي، اين دو مقوله را در ميان آنها مي‌يابيم: