در پایان دوره باستان، یونانی‌ها هنری بزرگ و باشکوه را آفریدند اما هیچ نظریه ای درباره هنر مطرح نکردند، یا دست کم به صورت مکتوب به دست ما نرسیده است.

اظهارات جامع تر درباره زیباشناسی را میتوان در آثار اپیخارموس یافت، که نمایانگر اصلی واقع گرایی سیسیلی و درام غیرآئینی است.

فلسفه نقش بارز شعر را در زندگی روشنفکری عهده دار شد. مسائل اساسی حیات انسانی که علتی برای خلق تراژدی گشتند، اکنون علتی برای فراموشی آن بودند.

نیایش‌ها و شعرها بیشتر به منظور قرائت در مراسم سروده می‌شدند، نه برای قرائت فردی و شخصی.

تئوری نخستین هنر، مبتنی بر این هنر بیانگر اولیه بود. یونانیان باستان شعر و موسیقی را از لحاظ بیانگری و عاطفی تفسیر میکردند.

موسیقی یونان باستان ارتباط نزدیکی با شعر داشت، درست همانگونه که همه اشعار خوانده و سروده می‌شدند.

جامعه یونانی مرفه، ثروتمند و تا حدودی صنعتی و دارای نظامی دموکراتیک بود، گرچه بر برده داری که در قرن‌های هفتم و ششم پیش از میلاد شکل گرفت، تکیه داشت.

زیباشناسی قدیم تا حدود زیادی نتیجه کار یونانیان بود و ابتدائا دستاورد انحصاری آنان. اما بعدها ملت‌های دیگر نیز در آن شریک شدند.

فرهنگ یونانی با سرعتی شگفت انگیز و با شکوه تمام توسعه یافت. این تکامل دست کم تا حدودی براساس وجود شرائط طبیعی مساعد و مطلوب در سرزمینهایی که یونانیان ساکن شدند

مطالعه زیباشناسی در امتداد خطوط گوناگونی به پیش می‌رود. هم نظریه زیبایی و هم نظریه هنر را شامل می‌شود، نظریة اشیاء زیباشناختی و تجربه زیباشناختی را بررسی میکند و توصیف، توصیه، تحلیل و تشریح را به کار میگیرد.