گفت: واي خدايا! اين ديگر چه بساطي است؟ وسط تابستان، توي اين ذل گرما، آدم پانزده، شانزده ساعت نه مي تواند آب بخورد، نه غذا. تو بگو، مگر مي شود؟ گفتم: چرا که نه؟ همه چيز به خودت بستگي دارد.

بچه ها سر کلاس نشسته بودند. بعضي از بچه ها کتاب و دفترشان را باز کرده و مشغول درس خواندن بودند. عده اي هم با يک ديگر صحبت مي کردند. يکي از بچه ها نگاهي به ساعتش کرد و با شيطنت گفت: « بچه ها! براي اولين...

حواستان به من هم باشد. همه مردم شهر ما آدم هاي خيلي خوبي هستند؛

وقتي مادرتان ظرفي مي خرد و به خانه مي آورد. گاهي مثل بشقاب مقواي برش خورده اي زير آن قرار دارد. شما مي توانيد آن ها را برداريد و با آن ها سبد يا ظرف کاموايي درست کنيد و در آن هر چيزي که مايل باشيد قرار...

کوچه ي بن بست ما آخر يک روستاست روي خاک نرم آن رد پاي بچه هاست خانه هايش کاگِلي ست مردمانش مهربان مي نشينم عصرها در کنار کوچه مان

مثل هر سال رسيد ماه قرآن و دعا ماه با هم رفتن ميهمانيِ خدا ماه خوب روزه سحري و صلوات

دوباره وقتِ سلماني رسيده نمي ترسم من از رفتن به آن جا به بابا هم نمي گويم بيايد خود من مي روم تنهاي تنها نمي ترسم من از قيچي و شانه نمي ترسم من از محمود آقا

وقتي جشن است، همه خوش حال هستند. عموي علي به خانه ي آن ها آمد، رضا و محمد پسر عموهاي علي، گوشه اي نشستند تا بازي کنند. آن ها با رنگ و لوله ي خودکار چيزهايي قشنگي درست کردند.

روز پال با طلوع خورشيد شروع مي شد. هر روز گربه اش مگي او را تکان مي داد تا از خواب بيدار شود.

بابا برام خريده بادکنکي که زرده خاليه باد نداره کسي بادش نکرده مي گم به آقا باده بيا اينو بادش کن ببين که غصه داره بادش کن و شادش کن بادکنکم رو زودي باد مي کنه هو هو هو هي فيس فيس مي خنده...