«مَنّ» (میم و نون) دارای دو معنای اصلی است: الف) قطع؛ ب) انجام دادن کار خیر و نیک (انعام). از معانی «منّ» انعام و نعمت دادن است و «منة» اسم به شمار می‌آید.

«آل» از «أَول» (همزه، واو و لام) به معنای رجوع، اشتقاق یافته است و اهل لغت آن را در قالب مضاف و مضاف الیه یا کلمات دیگر معنا کرده‌اند؛ مانند: «آلُ الرّجل»: اهل و خویشاوندان انسان، اهل (خانواده و

«آسِن» بر وزن فاعل از همزه، سین و نون دارای دو معنای اصلی است: 1. تغییر و دگرگون شدن یک چیز؛ 2. سبب.

«آخِر» بر وزن فاعل، صفت و مشتق از «أخر» همزه، خاء و راء به معنای خلاف تقدم است. مؤنث آخِر، آخِرة و جمع آن دو «اواخر» است. اهل لغت واژه «آخِر» را به نقیض متقدم، پس از اول،

نولدکه و نيز شوالي در تاريخ قرآن [جلد نخست، صفحه‌ي 116] مدّعي‌اند که عبارت آغازين هر سوره‌ي قرآن- جز سوره‌ي توبه (برائت)- برگرفته از زبان رايج کتاب مقدس است. اين دو، با تأکيد بسيار، مي‌افزايند که

در اين نوشته، از باب ريشخند و مطايبه، به ديدگاه فردي يوناني خواهيم پرداخت تا ببينيم او چگونه قرائتي را از قرآن ارائه مي‌دهد و چگونه آن را تفسير مي‌کند.

از ميانِ آرايي که بيش از همه خيالي‌تر است، رأيي است که «ونسينک» مطرح کرده است. وي مي‌گويد: «مفهومِ «رسولان» به عنوانِ بشارت دهندگاني که به سوي ملتهاي مختلف فرستاده شده‌اند، چه بسا از طريق

صابئان مانند اهل کتاب و مجوسان (زرتشتيان) گروهی هستند که به ويژه افتخار اين را يافته‌اند که در رديف کساني که [به خدا و روز قيامت] ايمان دارند در قرآن از آنها ياد شود. در اشتقاق آن، دو نظر است: برخي آن...

از دشوارترين مسائلي که مفسران قرآن با آن مواجه بوده‌اند، تعريفِ «صابئان» مي‌باشد. اين اسم، سه بار، در آيات زير آمده است: اکنون، آراي مختلف خاورشناساني را که به تفصيل، به تفسير اين نام پرداخته‌اند

اگناس گلدزيهر، در دائرة‌المعارف يهودي مقاله‌اي را درباره‌ي اسلام نوشته است که در آن، به طور ويژه، درباره‌ي ريشه‌هاي يهودي مفاهيم و دستورات اسلامي، بحث کرده است