گفتم غزلی دوباره با جمعه ی بعد<br /> مرغ دل من پریده تا، جمعه ی بعد<br /> این جمعه نمی شد که بیایی آقا ؟!<br /> حالا تو به من بگو چرا جمعه ی بعد؟

نقدی ست که نسیه های فردا بُردند<br /> کی زنده و کی مرده ست ... تا جمعه ی بعد<br /> این هفته ی سرد هم بدون تو گذشت<br /> لطفی کن و لاأقل بیا ... جمعه ی بعد

هجرتی تا کوی یارم آرزوست<br /> دیدن روی نگارم آرزوست<br /> از خودم خسته ز دنیا خسته تر<br /> سوی او گشت و گذارم آرزوست

هر شب از التهاب غمت غرق زاری ام<br /> در مجمر فراق تو اسپند کاری ام<br /> آتش گرفته ام، نفسی زن، خموش کن<br /> این شعله های سرکشی و بی قراری ام

فضای سینه شرربار می شود بی تو<br /> بیا که حال دلم زار می شود بی تو<br /> بیا اگر که نیایی رفیق دیرینت<br /> رفیق لشکر اغیار می شود بی تو

با چشم شهرآشوب خود ما را زلیخا می کنی<br /> یعقوب چشمان مرا تنها تو بینا می کنی<br /> دیگر نمی داند کسی فرق ترنج و دست را<br /> یوسف! تمام شهر را داری زلیخا می کنی

ای از شرار ناله ام آگاه، سیّدی!<br /> بی تو نفس به سینه شده آه، سیّدی!<br /> بازآ که خسروان همه اقرار می کنند<br /> تنها تویی به مُلک خدا شاه، سیّدی!

بیا نگاه تو از هر بهار زیباتر<br /> ز ماه روشن شب های تار زیباتر<br /> شکفتن گل اگر انتهای زیبایی است<br /> تبسم تو بسی بی شمار زیباتر

اگر به چشم ببینم هزار فصل بهار<br /> یکی کنار تو ... از صد هزار زیباتر!<br /> و خط به خط غزلم منتظر نشسته تو را<br /> که نیست حالتی از انتظار زیباتر

طلوع سبز تو از پشت کوه ها زیباست<br /> شکوه آمدنت در غبار زیباتر<br /> برای آینه ماندن قرار لازم نیست<br /> که هر چه دل بشود بی قرار زیباتر