یک عمر، انتظار، مرا پیر کرده است<br /> دنیا مرا دوباره زمین گیر کرده است<br /> شب در سکوت مبهم خود آفتاب را<br /> در چشم کور صاعقه زنجیر کرده است

بی او پرنده‌ای که به فردای کوچ رفت<br /> آوارگی شده وطنش شک نمی‌کنم<br /> این چشم انتظاری هر روز غرق اشک<br /> یعنی به صبح آمدنش شک نمی‌کنم<br />

یک صبح با نسیم می‌آید به دیدنم<br /> به عطر یاس و نسترنش شک نمی‌کنم<br /> خورشید گفته است که یک صبح می‌رسد<br /> هرگز به صحّت سخنش شک نمی‌کنم<br />

شک کرده‌ام؟ به آمدنش شک نمی‌کنم!<br /> یا این‌که به نیامدنش شک نمی‌کنم؟<br /> این یوسف من است که در باد می‌وزد<br /> هرگز به عطر پیرهنش شک نمی‌کنم

حریق فاجعه، گل هاى عشق مى سوزد<br /> فرونشان به قدوم خود این شرار، بیا!<br /> بتاب از پس دندانه هاى قصر سحر<br /> بزن حجاب به یک سو، سپیدهوار بیا!<br /> نگاه منتظرانت فسرد و مى ترسم<br /> که پژمُرَد...

براى آمدنت، گرچه زود هم دیرست!<br /> شتاب کن که برآرى ز شب دمار، بیا!<br /> بیا که دشت شقایق به داغ، آذین گشت<br /> تو اى تسلّى صحراى سوگوار، بیا!<br />

زلال چشمه تویى، روح سبزه، رمز بهار<br /> بیا که با تو شود فصل ها، بهار بیا!<br /> براى آن که نشانى تو اى مبشّر نور<br /> درخت خشک عدالت به برگ و بار، بیا!

زمان، گذرگه پژواکِ نام نامى تست<br /> زمین ز رأى تو گیرد مگر قرار، بیا!<br /> میان شعله غم سوخت هجرنامه ما<br /> بیا که گویمت آن رنج بى شمار، بیا!

تویى، تو نور محمّد، تو جلوه اى ز على<br /> تو سیف منتقمى، عدل پایدار بیا!<br /> زاشک و خون دل، این خانه شستشو دادیم<br /> بیا به مشهد عشّاق بى قرار! بیا!

ز کعبه عزم سفر کن، به این دیار بیا!<br /> چو عطر غنچه نهان تا کى؟ آشکار بیا!<br /> حریم دامن نرجس شد از تو رشگ بهار<br /> گل یگانه گلزار روزگار، بیا!