وجه اول: این قضیه صادقه را داریم: «همواره اگر چون واجب‌الوجود موجود است معلول اول نیز موجود است» از صدق این قضیه عکس نقیض آن که عبارت است از: «همواره اگر معلول اول موجود نباشد

پرسشگر می‌پرسد: وقتی که در منطق سؤال از کثیرین مختلف الحقائق می‌شود ( سؤال از جنس) مثل سؤال از «اسب» و «انسان» که این دو چیستند ( یعنی ماهما) در جواب آنچه گفته می‌شود چیزی است که

خواجه نصیر از آن دانشمندانی است که مکاتبات زیادی با فضلای هم‌عصر خویش داشته است. گاهی خود وی دربارة موضوعات فلسفی و کلامی با اساتید وقت‌نامه ردّ و بدل می‌کرده و گاهی شاگردان او

توجه به انسان از آغاز شکل گیری فلسفه اسلامی مورد تأکید بوده است. تا آن جا که می توان گفت این مشرب ویژه فلسفی ذیل توجهی ویژه به انسان آغاز می شود. فارابی را مؤسس فلسفه اسلامی می دانند.

همواره بحث از چیستی وحی از منظره های گوناگون بحثی جذاب بوده است. در این میان، جسارت حکیمان در ورود به این عرصه و دست اندازی به فهم ابعاد و اضلاع وحی ستودنی است.

ابن‌سینا در کتاب اشارات در ابطال تناسخ مطلق به دلیلی اشاره کرده که شاید بتوان آن را در استیفای فرض‌ها و تالی فاسدها، جامع‌ترین دلیل بر نقد تناسخ مطلق به حساب آورد؛ البته بیان ابن‌سینا بسیار مختصر است:

این استدلال در بیان ابن سینا آمده است و با دلیل پیشین تفاوت چندانی ندارد؛ زیرا در هر دو بر اجتماع دو نفس در یک بدن تأکید می‌شود؛ ولی در بطلان تالی تفاوت دارند. ابتدا یکی از آنها را ارائه می‌کنیم:

با وجود گستره اعتقاد به تناسخ در میان فلاسفه یونان باستان، مشرق زمین و دیگر نقاط جهان، این اندیشه حتی در میان فیلسوفان یونانی نیز مورد تردید بوده است؛ ارسطو جزء نخستین کسانی است که

بحث تناسخ یکی از مباحث قدیمی فلسفی علم‌النفس است؛ موضوعی که در طول تاریخ، فکر بشر را به خود معطوف داشته است؛ به گونه‌ای که اعتقاد به تناسخ در میان ملل و اقوام زیادی از

براى داورى، »تفکر« اهمیت بنیادین دارد واین تفکر است که مى ماند، واساس هر گونه تمدنى، تفکر است(1) وفلسفه یکى از صورت هاى این تفکر است وداورى دائما به اهمیت این موضوع