این گفتار، بخشی است از کتاب در دست انتشار حکیم رازی (حکمت طبیعی و نظام فلسفی) و در آن، مسئله تفکیک (= جدایی دین از فلسفه) در آراء محمد بن زکریای رازی،

اکنون که همواره سخن از فرهنگ ایران به میان می‌آید و علاقه به جنبه‌های تجسمی و هنری این فرهنگ که در عالم اشکال و صور متجلی است نشان داده می‌شود، لازم است بیش از پیش

از من خواسته‌اند با نوشتن چند صحیفه در اولین مجلدات این مجله شرکت کنم (1) و گواهی خود را در آن اظهار نمایم و می‌خواهم این کار را نه صرفاً به عنوان یک «مورخ فلسفه»

با نام ابن رشد، بی شک شخصیتی نیرومند و فیلسوفی مسلم به یاد می آید که در اروپا همه، کم و بینش آوازه ی او را شنیده اند. بدبختانه چشم انداز مغرب زمین در اینجا محدود است و

او نیز مانند همکارانش در همه ی علوم و معارف زمان از قبیل پزشکی و ریاضی و هیئت و فلسفه و شعر از دانشمندان بنام گردید و نزد فرماندار غرناطه سمت دبیری یافت

این فیلسوف که معاصر ابن باجه بوده است، پس از آنکه سالهای دراز بعلت اشتباه تذکره نویسان، زبانشناس و نحوی شناخته شده بود بوسیله ی آسین پالاثیوس مورد تحقیق قرار گرفت

با یادآوری نام ابوبکر محمد بن یحیی بن صائغ بن باجه ( Aven Baddja، یا طبق تلفظ مدرسیان لاتینی Avempace) دست کم، لحظه ای کوتاه به شمال شبه جزیره گذار می کنیم.

در قرن پنجم و ششم هجری ( دهم و یازدهم میلادی)، در قلمرو اسلامی اندلس، کوردوبا نیز یکی از جالبترین شخصیتها برخاست با قریحه ای متنوع، که نظرگاههای گوناگونش

اندلس، نقطه ی انتهایی منطقه نفوذ اسلام در باختر است. «محیط» فرهنگی این دیار با محیط فرهنگی خاورزمین منجمله ایران تفاوت دارد؛ باید این محیط را در تلو تاریخی

اشراقیون تبار روحانی سهروردی را تشکیل می دهند و این سلسله تا امروز، دست کم در ایران ادامه دارد. قدیمی ترین چهره ی این گروه شمس الدین شهرزوری است که بعلت