کسی به تصور این‌که نمازش قضا شده، به نیّت قضا نماز خوانده، بعد فهمیده که ادا بوده؛ آیا باید نمازش را دوباره بخواند؟

شخصی با یقین به قضا شدن نماز، نمازش را به نیّت ادا شروع کرده و بعد متوجه شده که به اندازۀ یک رکعت یا بیشتر وقت داشته است؛ آیا نمازش صحیح است؟

اگر وسط نماز، متوجه شویم که وقت نماز گذشته، وظیفه چیست؟

اگر کسی به خیال این که فقط به ‌اندازۀ خواندن نماز عصر وقت باقی است، نماز عصر را بخواند و بعد از آن، نماز ظهر را نیز تمام کند و خورشید هنوز غروب نکرده باشد؛ نماز عصرش چه حکمی دارد؟

آیا نمازی که مقداری از آن خارج از وقت خوانده شود را باید قضا کرد؟

اگر در حین نماز متوجه شویم که اذان تازه شروع شده وظیفه چیست؟

اگر کسی در اثنای نماز شک کند که وقت نماز شده یا نه، نمازش چه حکمی دارد؟

کسی که نزدیک طلوع آفتاب بیدار شده ولی مضطر به تخلی است و می‌داند که بعد از آن، آفتاب طلوع می‌کند چه وظیفه‌ای دارد؟

اگر نمازگزار احتمال دهد که با آرام خواندن یا بجا آوردن مستحبات نماز‌، مقداری از نمازش خارج از وقت خوانده شود؛ وظیفه‌اش چیست؟

آیا کسی که شک در خروج وقت دارد باید به واجبات اکتفا کند یا لازم است فحص کند تا شکش برطرف شود؟