در احادیث، سفارش شده که از تارک نماز دوری و از سوی دیگر با مردم با روی گشاده برخورد کنیم. این دو مطلب چگونه توجیه پذیر است؟

می دانیم که اگر نماز پذیرفته نشود، دیگر اعمال پذیرفته نمی شود، ولی با توجه به اینکه خداوند از حقش در روز قیامت می گذرد، پس چرا اعمال نیک تارک الصلاة، پذیرفته شده نیست؟