توکل به این معنا است که سرنوشت تمام کارها به دست خداوند کریم سپرده شود البته توکل در مقابل سعی و تلاش نیست که شخص به وظیفه خود عمل نکند و دست از تلاش خود بردارد و

شفاعت مخصوص حضرت محمد و آل محمد صلى الله علیه و آله است و بهترین شفاعت در این دنیا این است که انسان رفتار و کردارش را با اهل بیت هماهنگ کند و

زیارت در لغت، به معنای قصد نمودن مزور به منظور گرامیداشت، بزرگداشت و مأنوس شدن با وی می‌باشد. (1) و در اصطلاح به معنای حضور پیدا کردن در محضر امام حیّ و

انسان برای رسیدن به منزلگاه همیشگی باید بارش را از گناهان سبک کند تا مورد رضایت حق تعالی قرار بگیرد و این هیچگاه حاصل نخواهد شد مگر به انجام دستوراتی که

آزمندی در قرآن و روایات اسلامی از کلمات «حرص»، «طمع»، «شُحّ، و» هُلع تعبیر می‌شود؛ و قرآن کریم، منشأ حرص و آزمندی انسان را خلقت و ذات او می‌داند

برای اینکه انسان خدای خویش را بشناسد و یا اثبات خدا برای او یقینی باشد براهینی وجود دارد. یکی از این براهین موجود، برهان نظم است. برهان نظم وجود ناظمی آگاه و

پیوند تنگاتنگ و همه سویه نهج البلاغه با قرآن کریم، چندان روشن است که نیازی به استدلال ندارد. یکی از مظاهر این پیوند، اقتباس های قرآنی نهج البلاغه است.

خداوند روح انسان را جاودانه قرار داده است و انسان به واسطه مرگ، از سیر تکاملی به سوی جهان آخرت انتقال می‌یابد. از این رو انسان نباید این تکامل را نادیده بگیرد و

آداب نیایش به مثابه مقدمات و مقوّمات به نتیجه رسیدن نیایش به دو بخش ظاهری و باطنی تقسیم بندی شده است. در میان دو نوع آداب ظاهری و باطنی

روایاتی به این مضمون داریم که امام زمان (عج) در مکه قیام می کنند و بعد از تسلط بر حرمین شریفین و از بین بردن دشمنان به سوی کوفه می آیند و