در این مقاله بحث رهبر معظم انقلاب (حفظه الله) در سه دوره ی پیش از انقلاب، دوره ی پیروزی انقلاب اسلامی و در مقطع رهبری داهیانه ی معظم له مطرح گردیده است.

تقیه، چنان که می دانیم، عبارت از قرار گرفتن شخص در موقعیت سختی از خطر است که متوجه مکتب، جان، ناموس، مال و عرض او می شود. وی در این موقعیت به اتخاذ روشی نیاز می افتد

چنان که یادآوری شده تقیه در هر دو شرایط مختلف ضعف و قدرت موضوعیت و مطلوبیت دارد. در این جا به طور اجمال به گوشه ای از پیایندها و تمایزشان با یکدیگر می پردازیم.

استفاده ی فرصتی؛ منظور از این کلمه بهره برداری از امکانی به عنوان تقیه برای رهایی از مخمصه ای است که شخص در آن قرار گرفته است یا خواهد گرفت. حتی امیرالمومنین علی

پس از روش شدن مفهوم واژگانی تقیه و آشنایی مختصر با ابعاد آن، در می یابیم که تقیه بستر و موقعیت اضطراری است که عمل ویژه ای را متناسب با طبع خود می طلبد و

مشهور میان اهل سنت آن است که تقیه با کفار جایز است و با مسلمان جایز نیست؛ البته برخی از ائمه ی اهل سنت تقیه را در شرایط خاصی میان مسلمانان نیز جایز می دانند

در قرآن مجید دو آیه به طور صریح راجع به رخصت امر تقیه نازل شده است، یکی در سوره ی نحل، آیه ی 106 و شأن نزول آن بنابر نقل مورخان و سیره نگاران

صورت اول، هر چند به ظاهر با صورت دوم تمایزی ندارد، اما بعد می بینیم که در عمل تمایز هست؛ به این دلیل که انسان کاری را وقتی بر حسب عادت انجام دهد اگر تحت شرایط

نویسنده این نوشتار در پی آن است که روشن نماید تقیه، به عنوان یک تز عقیدتی - عملی در اسلام و جزء لاینفک مذهب تشیع، زمانی می تواند منشأ اثر و سازنده باشد که

وقتی با دیده ی تأمل به تاریخ اسلام پس از پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) می نگریم به مسأله ای می رسیم که آموزه ی معروف تکرار تاریخ را تداعی می کند و