لعن الله الیهود حرمت علیهم الشحوم فباعوها و اکلوا أثمانها؛ (1) خداوند یهود را لعنت کند؛ پیه بر آنان حرام شد، اما آن را فروختند و بهایش را خوردند.

به نظر می رسد وجود اجماع و اتفاق نظر فقها بر جواز اجمالی حیله ی شرعی از زمان سید مرتضی تا عصر حاضر با توجه به مطالبی که در تاریخچه ی حیله در فقه شیعه ذکر شد،

این آیه بر جواز حیله ی شرعی مبتنی بر این فرض می تواند دلیل باشد که حضرت ابراهیم (ع) در گفتار خود توریه کرده باشد، در حالی که چنین نیست و چنان که اشاره شد مفسران

پس از آنکه حضرت ابراهیم (ع) بت ها را شکست و تبر را بر دوش بت بزرگ گذاشت، بت پرستان از او پرسیدند که «آیا تو با خدایان ما چنین کرده ای» (1) ابراهیم (ع) در پاسخ گفت:

از مباحث پیش گفته شد روشن شد که هدف اصلی و اولیه ی آموزش و به کارگیری حیله های شرعی، یا رهایی از حرام و رسیدن به حلال است، چنان که روایت مشهور

بحث از روایی یا ناروایی کاربستِ حیله های شرعی، همواره از مباحث جنجالی و پر تنش در حوزه ی فقه اسلامی بوده است. فقیهان امامی در مواجهه با این پدیده به

و از آنچه گفتیم، روشن شد که در استعمال این نوع از صدا فرقی میان سخن حق یا باطل نیست. پس قرائت و دعا و مراثی با صورت کش و قوس داری که به صورت لهوی ادا شود،

معنای لغوی غنا فراتر از آنچه مورد نیاز باشد، در مباحث مرتبط تبیین شده است و ما درصدد بررسی جامع آن نبوده و نیازی نیز بدان نمی بینیم و غنا را تنها از این زاویه بررسی

شرایط زمان و مکان، خواه ناخواه بر تمام عرصه های زندگی حتی عبادات، تأثیر می گذارند و در کیفیت انجام آنها تغییراتی را پدید می آورند. این مقاله درصدد آن است که

عروف است که آموزه ی اعتقادی امامت از اصول مذهب است. به راستی تفکیک کیان اصول دین و اصول مذهب از چه خاستگاه و پایگاه علمی ای برخوردار است و اساساً اسلام تا