ای یادگــار عتــرت و قـرآن بیا بیا<br /> جان‌ها به لب رسیده ز هجران بیا بیا<br /> گردیده سخت گلۀ بی صاحبت اسیر<br /> در چنـگ گرگ‌هـای بیابــان بیا بیا<br />

هر روز و شب از روضۀ جد غریبت<br /> آهی حزین، چشمی پر از خون گریه داری<br /> در هر فراز ناحیه مرثیه خوانی<br /> وقتی به خاک قتلگه سر میگذاری<br /> ما آرزوی کربلا در سینه داریم<br /> ما مانده ایم و...

کی می رسی شبگرد تنهای مدینه<br /> زهرا تباری و غریب این دیاری<br /> دیگر بیا و شیعه را از غم رها کن<br /> با هیبت لاسیف الا ذوالفقاری<br />

یابن العلوم الکامله، آقای عالم<br /> کی میرسی از جاده های بیقراری؟<br /> ما بیقرار روز سرخ انتقامیم<br /> خسته شدیم از ظلم اهل روزگاری

چشمان ما گریان تر از ابر بهاری<br /> در جمعه های غربت و چشم انتظاری<br /> دیگر گذشته کار ما از ندبه خواندن<br /> دیگر گذشته کار ما از گریه زاری<br />

با ربنای نافله هایت، دل مرا<br /> در روضه ها تو صاحب تأثیر کرده ای<br /> با گریه بر مصائب مظلوم کربلا<br /> آیات سرخ قافله تفسیر کرده ای<br /> هر خیمه ای که روضه ی عباس خوانده شد<br /> گریه برای دست...

خورشید اهل بیت، طلوعی دوباره کن<br /> عمرم به آخر آمده و دیر کرده ای<br /> قابل نبوده ام به حسابم بیاوری<br /> در بی تفاوتی همه گیر کرده ای<br />

ای وعده ی خدا ز چه تأخیر کرده ای؟<br /> دیکر برای آمدنت دیر کرده ای<br /> در اشتیاق پیرهنت سالیان سال<br /> یعقوب چشم های مرا پیر کرده ای

دوباره شعله بکش دودمان آدم را<br /> که با تو زار بگرییم غم محرم را<br /> چقدر بغض من امشب هوای تو دارد<br /> که پاره کرده خیال تو بند قلبم را

از دست فراقت گِله دارم، گله دارم<br /> هر روز همین مسأله دارم، گله دارم<br /> جا مانده ترین لاله ی باغ شهدایم<br /> دلتنگی صد قافله دارم، گله دارم