آيات توحيد در مصحف غم گشته تلاوت با اشك ماتم عزم سفر سوى جنان دارد پيمبر گويى به بستر نيمه جان دارد پيمبر عالم عزا شد ، ماتم سرا شد محراب و منبر در اضطرابند

جاهليت راچو نور حق رسيد از خدا يك جلوه مطلق رسيد آمد آن مولاى عرش و عرشيان تا نمايد رهنمايى فرشيان هر زمان بانك رهايى سربداد جان خود را بر سر راهش نهاد

شرف بخش اورنگ پيغمبري كه در شأن او ختم شد برتري خدايش چو خود بيمثال آفريد خدايش چه حسن و جمال آفريد چو كلك ازل خود قضا را نگاشت دو عالم به او يك فلم واگذاشت

كريم السجايا جميل الشيم نبى البرايا شفيع الامم امام رسل، پيشواى سبيل امين خدا، مهبط جبرئيل شفيع الوري، خواجه بعث و نشر امام الهدي، صدر ديوان حشر

بي كسان را كس تويي خواجگي هر دو عالم تا ابد كرده وقف احمد مرسل احد يا رسول الله بس درمانده ام باد در كف، خاك بر سر مانده ام بي كسان را كس تويي در هر نفس

خواند زبان دلم ثناي محمد(ص) ماند خرد خيره در لقاي محمد(ص) ديده دل، جام جم به هيچ شمارد سرمه کند گر زخاک پاي محمد(ص) کرده خداوندگار عالم و آدم خلقت گيتي همه براي محمد(ص)

خورشيد عشق را، ره شام و زوال نيست بر هر دلي که تافت، در آن دل ضلال نيست در آسمان دلبري و آستان عشق نور جمال دلبر ما را مثال نيست هر دم چو مهر نور فشاند به خاطرم تا شوق اوست، جان و دلم را ملال...

كه اى ياران مگر ديشب به خواب مرگ پيوستيد؟ چه كس ديد از شما آن روشنان آسمانى را؟ كه ديد از «مكيان‏» آن ماهتاب پرنيانى را؟ بيابان بود و تنهايى و من ديدم كه از هر سو ستاره بر زمين ما فرود آمد ...

از شهر مكّه شد جدا ، محمّد دارد به لب ، خدا خدا ، محمّد سر تا به پا ، نور و صفا ، محمّد دارد به سينه ، رازها ، محمّد تنها رود يا رب كجا ، محمّد ؟

بشست بارش رحمت ، غبار كوي محمّد وضو گرفت صبا ، تا رود به سوي محمّد زمين مكّه به پابوس او ، چو گشت مهيّا به عرش و فرش ، بپيچيد ، هاي و هوي محمّد جهيد برق اميد و نويد ، از دل ظلمت دميدصبح سعادت...