کلیسا در قرون وسطی روزبه‌روز گسترده‌تر و قدرتمندتر می‌شد؛ اما در این روند هرچه کلیسا مقتدرتر می‌شد، بیشتر از مبانی و اهداف اصلی خود دور شده، به امور دنیایی می‌پرداخت. اوج فساد کلیسا همچون

در قرون وسطی نهادی دادگاهی و حقوقی پدید آمد که هدف آن مبارزه با بدعت، افسونگری، سحر و جادو بود. این دستگاهِ حقوقی در قرون وسطی و اوایل دوره مدرن قدرت فراوانی داشت. نام لاتین این نهادِ

اسلام در همان دوره‌های اولیه ظهورش گسترش سریع و پیروزی‌های بزرگ را آغاز کرد. اولین تأثیر مستقیم فتوحات مسلمانان تغییر گستره جغرافیایی مسیحیت بود. در آفریقای شمالی، به جز قبطی‌های

جنگ‌های صلیبی به یک رشته از جنگ‌های خونین اطلاق می‌شود که در سده‌های دوازدهم و سیزدهم میلادی میان مسیحیان اروپایی و مسلمانان خاورمیانه غربی اتفاق افتاد. در این جنگ‌ها اروپاییان قصد

طی دوره قرون وسطی اولین شکاف عمده در مسیحیت پدید آمد و مسیحیت به دو فرقه ارتدوکس در شرق جهان مسیحی و کاتولیک در غرب آن تقسیم شد. معمولاً سال 1054م را به عنوان تاریخ رسمی

اصطلاح «قرون وسطی» را ابتدا نویسندگان دوره رنسانس به کار گرفتند، اما تا پایان قرن شانزدهم کاربردی همگانی یافت. نویسندگان دوره رنسانس در پی آن بودند که قرون پنجم تا پانزدهم میلادی را

حدیثی است که از حضرت رضا (علیه السلام) به هنگام ورود ایشان به نیشابور نقل شده و عده‌ی کثیری آن را برای خود نوشته‌اند. این حدیث با اختلافات ناچیزی مربوط به شرایط و اوضاع و احوال املاء و

محدثین ثقه به اسناد و طرق معتبر روایت کرده‌اند که رسول‌الله (صلی الله علیه و آله و سلم) اهل بیت خود را به سفینه‌ی نوح تشبیه فرمود. یعنی همان طور که در بلای عالمگیر طوفان تنها وسیله‌ی نجات

از احادیث مشهور و حائز اهمیت در بعضی از مباحث اصول فقه. متن حدیث بنا به روایتش شیخ صدوق چنین است: «عَن ابی عبدالله علیه السلام قال، قال رسول‌الله صلی الله علیه و آله: رُفِعَ عن امتی تسعة:

عنوان گفتگویی مشهور میان امام علی (علیه السلام) و کُمیل بن زیاد نخعی پیرامون «حقیقت». متن حدیث در منابع حدیث شیعه نیامده ولی در منابع عرفانی (تشیع و تسنن) به تواتر نقل شده است. به همین