در لغت به معنی هر چیز نو و جدید است، خبر و کلام را نیز حدیث خوانند (الصحاح، 278/1؛ المصباح المنیر، 124/1). ابوالبقاء گوید: «حدیث، اسم مصدر از تحدیث به معنی خبر دادن است، سپس قول یا

نامی عمومی برای کتابهایی که در دو باب از ابواب فقه نوشته می‌شود. در کتابهای حدود از کیفرهای بدنی در برابر انجام دادن کارهایی مخالف احکام اسلامی بحث می‌شود که بر انجام دهنده‌ی آن وارد می‌آید

ثلاثی مجرد حَدَدَ، یَحدُدُ، حَدداً یا حدِّ، یَحُدّ حَدّاً: مرز میان دو چیز، اندازه، عقوبت، جدا کردن چیزی از چیز دیگر، بازداشتن، پایان هر چیز، و معانی دیگر. اصطلاح فقهی حد با معنای عقوبت و اندازه مناسب...

آیاتی از قرآن مجید درباره وجوب روزه ماه مبارک رمضان و فلسفه روزه و همچنین احکام آن و کسانی که از این امر الهی مستثنا هستند، بیان می‌کند، از جمله سوره بقره آیه ۱۸۳ می‌باشد.

مفهوم در اصطلاح اصولیین امامیه به معنای موافق یا مخالفی گویند که از درون یک جمله به دست می‌آید. به تعبیر دیگر جمله‌ای نظیر (اگر هوا آفتابی باشد به گردش می‌روم) دارای یک منطوق است که

یا حجیت گفتار و نظرات زبان شناسان و آگاهان به زبان عربی. مقصود از این اصطلاح در اصول فقه امامیه بررسی اختلاف نظری است که میان اصولیین امامیة درباره‌ی ارزش اظهار نظرهای ملغوی درباره‌ی

از اصطلاحات اصول فقه امامیه. مقصود از ظواهر دلالت متن یک نوشتار یا گفتار است، یا به عبارت دیگر استفاده‌های مستقیم و تحت اللفظی عُرف عام از یک نوشته یا گفته را ظاهر استفاده شده از آن گویند.

از اصطلاحات اصول فقه امامیه است، و مقصود از اصطلاح شهرت، شایع شدن یک موضوع یا حکم میان مردم یا گروهی از آنان نظیر فقیهان و محدثین است. و شهرت در اصطلاحات اصولی در دو معنی به

اخباری که از معصومین علیهم السلام به ما رسیده است، در مرحله‌ی نخست به دو قسم تقسیم می‌شود: خبر متواتر، خبر آحاد. خبر متواتر به موجب تواتری که دارد، صدور آن از معصوم (علیه السلام) قطعی است

پس از قرآن حدیث مهم‌ترین منبع استنباط احکام بود و در مغرب عهد مرینی نتوانست اهمیت و جایگاهی چون فقه و قرائت به خود اختصاص دهد، اما به لحاظ اهمیت و نقش آن در فتوای فقهی ناگزیر باید به این مهم توجه می‌شد.