مسأله کليدي در بحث از شناخت خدا، بررسي مراتب خداشناسي است. بي‌ترديد بحث از خداوند و شناختي که هر انساني در ذهن و درون خود دارد مبنايي براي تمام معارف او به شمار مي‌آيد. چگونگي اعتقاد به خدا نقشي

جمع اجازه. اجازه در اصل مصدر «اجاز» و از باب «اجواز» است که «واو» آن حذف شده، و به جاي آن «تاء» قرار گرفته است، نظير: «اجابة و اقاله» و آن گاهي بدون اداة و به خودش متعدي مي‌شود، مانند: «اجزته

حديث شريف قدسي «ما ترددت في شيء كترددي في قبض روح عبدي المومن»، در مصادر حديثي شيعه و اهل سنت،‌ به سندهاي متعدد و واژه‌هاي گوناگون، نقل شده است. فراواني طرق حديث و تسالم محدثان شيعي و

يكي از آرمان‌هاي متعالي آدمي در همه‌ي دوره‌ها،‌ حقيقت جويي و حقيقت يابي وي بوده است. هر آدمي، به گونه‌اي در طلب دستيابي به حقيقت است؛ اما حقيقتي كه خود بدان رسيده و از آن،‌ تصور و برداشتي دارد. چه بسيار...

كليد تمامي معارف الهي، «معرفت نفس» است. كسي كه در پي سير و سلوك معنوي است، مي‌بايد از شناخت خويشتن آغاز كند تا به ديگر معارف دست يابد. از اين رو، در مصادر حديثي و روايي، روايت‌هاي بسياري در

در طول تاريخ اسلام، شهرهاي بزرگي در نگهداري، انتشار و ترويج ميراث اسلامي سهيم بوده‌اند كه مي‌توان به شهرهايي چون: مكه، مدينه،‌ بغداد، سمرقند، نيشابور، حلقه،‌قم، ري و بصره اشاره كرد.

عصر صفويه در تاريخ ايران، از يك نگاه، دوران رشد و بالندگي دانش‌هاي حديثي به شمار مي‌رود؛ چرا كه در اين عصر، چهار حركت بزرگ حديثي، در دنياي تشيع پا گرفت:

جهان‌بيني، نوع نگرش و بينش انسان درباره خدا، جهان و انسان است. بينش آدمي درباره اين سه مقوله، مي‌تواند در تصميم‌ها و تفسيرهاي او درباره جهان درون و بيرون تأثيرگذار باشد. آخرين نامه الهي، نگرش‌هايي در

عصر صفويه، در تاريخ تشيّع، دوره‌اي برجسته و ممتاز به شمار مي‌رود و از زاويه‌هاي گوناگون، در خور درنگ و تامل است. يكي از اين زوايا، اثرگذاري آن بر علوم اسلامي و معارف شيعي است. اگر از اين نگاه به

اجازه نامه‌ها، بخشي از ميراث حديثي مسلمانان به شمار مي‌روند كه در سده‌هاي نخست هجري،‌ نقش مهمي در انتقال نسل به نسل احاديث ايفا مي‌نمودند. بعدها با تدوين و نشر مجامع حديثي،‌ اجازه،‌ بيشتر جنبه‌ي تشريفي...