هرچند واژه‌ی ثنویت عیناً در قرآن به کار نرفته ولی چون لازمه‌ی اثبات و اعتقاد به توحید نفی ثنویت است، می‌توان ثنویون را از جمله مخاطبان آیاتی دانست که به اثبات توحید می‌پردازد.

ثنویت، اعتقاد به وجودِ دو خالق و مدبر در عالم است. ثنویت مصدر جعلی از صفت نسبیِ ثَنَوی (منسوب به اثنَین) و ریشه‌ی آن ث‌ن‌ی است

نظر عارفان درباره‌ی توحید مبتنی بر نظریه‌ی وحدت وجود و نظریه‌ی تجلی و ظهور نزد ایشان است. مراد از توحید به رغم اختلاف در تعابیر و نحوه‌ی تفصیل مراتب آن، عبارت است از نفی وجودهای اعتباری و

توحید خداوند – پس از اثبات وجود او، که از نخستین مباحث الاهیات به معنای اخص به شمار می‌رود – یکی از مهم‌ترین مسائل در فلسفه‌ی اسلامی است. در تصدیقِ توحید حق‌تعالی و اذعان به آن، میان حکما سازگاری

بحث توحید در منابع متقدم کلامی غالباً مشتمل است بر تبیین مراد از وحدت خدا و اثبات این وحدت. در باب مراد از وحدت، بیش از پنج معنا ارائه شده است:

مضامین مرتبط با توحید در احادیث، به ویژه احادیث امامان اهل‌بیت پیامبر (علیهم‌السلام)، ادبیات گسترده و پرباری فراهم آورده است. در این میان خطبه‌های توحیدی امام علی علیه‌السلام شهرت بسیار دارد. شماری از...

با تأمل در مجموعه‌ی آیات قرآن می‌توان گفت قرآن با تأکید بر پیوند حقیقیِ سه مقوله‌ی خلق و تدبیر و عبادت، منظومه‌ی توحیدی خود را ارائه کرده است، با این بیان: حقیقتی متعالی و یکتا و بی‌مانند و بری از شائبه‌ی...

نظریه‌ی توحید قرآنی، آشکارا معطوف به مقابله با اعتقادات مشرکانه و غیرتوحیدی، در هر بعدی (به ویژه شرک در عبادت و شرک در تدبیر) و به هر گونه‌ای (اعتقاد به چند خدا و غالباً در شکل بت‌پرستی، اعتقاد به سه

تأکید بر یکتایی خدا و نفی صریح و قاطع هرگونه شرک، اصلی‌ترین پیام قرآن شناخته شده است. تحقق تاریخی امت اسلامی نیز، به رغم تکثر آشکار و نسبتاً زیاد آن، بر محور همین باور صورت بسته است. کاربرد

توحید، از ریشه‌ی «وحد» به معنای یکی گفتن است. در دوره‌ی جدید به معنای یکی کردن نیز به کار می‌رود. کلمه‌ی وحد – که واژه‌های واحد، وحید، وَحد (وَحدَهُ، وحدَک، وحدی)، وحدانیت، وحدانی و اَحد (همزه