عصر مغول در ایران با حمله چنگیزخان در سال 616 آغاز شد و دوران اقتدار آنان در سال 736 با مرگ ابوسعید بهادر‏خان به پایان رسید.

ساختار جامعه‌ی ایران از گذشته تا حال به سه گروه شهری، روستایی و عشیره‌ای تقسیم می‌شود و این سه نوع زندگی اجتماعی با ویژگی‌های متفاوت در نهاد خانواده و اقتصاد جامعه‌ی ایران نیز تأثیرگذار

علم تاریخ موضوع عملی است که مطالعات شاخه‌های گوناگون آن، ما را در شناخت گوشه‌های تاریک تاریخ یاری می‌رساند. بررسی القاب و عناوین یکی از این شاخه هاست که دامنه تحقیقات را مستندتر و

در قرن نهم میلادی با تلاش‌های اسماعیل از نوادگان صوفی برجسته اردبیلی - شیخ صفی‌الدین - دولتی بنیان نهاده شد که در کمتر از یک قرن توانست صاحب یک امپراتوری بزرگ جهانی شود. دولتی که به

بررسی تاریخ سیاسی و اجتماعی ایران بدون درنظرگرفتن موقعیت و جایگاه زنان، تحقیقی ناقص است. نقش زنان در مشروعیت‌‌پذیری دولت‌ها، توازن سیاسی، آمد و رفت پادشاهان و سلسله‌ها و حوادث

زنان در نظام سیاسی و ساختار حکومتی ایران، همواره نقش پنهان و پیدایی داشتند، اما در دوره صفویه با توجه به ازدواج‌های سیاسی که برخی از اعضای این خاندان با شاهزاده خانم‌های حکومت‌های مسیحی

در زمان حمله مغول به ایران، ایالت فارس تحت حاکمیت سلغریان اداره می‌شد و هنگامی که قوم مهاجم حکومت ایلخانی را تشکیل دادند، سلغریان با قبول تابعیت آنان، استقلال داخلی خود را حفظ کردند، اما

دولت قراختائیان (قتلغ خانیان) از حکمرانان محلی کرمان بودند. این سلسله به مدت اندکی بیش از یک قرن (706- 619 هـ .ق) در کرمان به عنوان دست‌شاندگان ایلخانان حکمرانی کردند. در میان حاکمان

مهمترین نقش سیاسی زنان عصر صفوی را در ازدواج‌های سیاسی می‌توان مشاهده نمود. این ازدواج‌ها که معمولاً بین بزرگان و سران انجام می‌پذیرفت با هدف تحکیم روابط سیاسی و یا به عنوان گروگان

وقف نامه‌ای منسوب به مادر شاه سلیمان صفوی برای نجات جان فرزند بیمار خود به نذر روی می‌آورد و سپس برای ادای آن اموالی را وقف می‌کند.