در این مقاله درباره دربار و درباریان زمان رضا شاه سخن گفته می شود:

زامیادیشت (ZAMYĀD YAŠT) یا یشت نوزدهم (Yašt 19)، آخرین قسمت از بخش عظیم مجموعه‌ی سروده‌های یشت در اوستای نو است که دو قسمت کوتاه و مختصر نیز به همراه دارد: یشت بیستم،

اطلاعات رسمی و محلی درباره جمعیت اصفهان به طور کلی غیرقابل دسترس بوده است، به طوری که ایرانی‌ها و اروپایی‌ها، هردو از عدم وجود اطلاعات موثق در این باره شکایت کرده‌اند. ( Morier,

حاتم بیگ اردوبادی (م 1019 ق) پسر ملک بهرام، ملقب به اعتماد‌الدوله، دولتمرد ایرانی. از نوادگان خواجه نصیرالدین طوسی (م 672 ق). پدرش در پادشاهی شاه طهماسب یکم (930-984 ق) داروغه‌ی

ظهیرالدوله، ابراهیم خان فرمانده نظامی و حاکم شهر کرمان در دوره‌ی حکومت فتحعلی شاه قاجار (1240/1824) بود. او پسرعمو، پسر خوانده و داماد فتحعلی شاه بود. وی یکی از مهم‌ترین حامیان معماری

سلسله زندیه (Zand Dynasty) (1209-1164/94-1751)، سلسله‌ای به پایتختی شیراز بودند و از زمانی که جانشینان نادر شاه (47-1736)، یعنی افشاریان، موفق به باز پس گیری نواحی غربی ایران

زادسپرم (ZĀDSPRAM) نویسنده و محقق زردشتی قرن نهم میلادی است. او یکی از چهار فرزند گشن جم (Gušn-Jam) بود. در میان برادرانش به نام‌های زُروان‌داد (Zurvāndād)، منوچهر

از اواخر سده‌ی پنجم تا اواسط سده‌ی هفدهم میلادی، اروپا شاهد شکل‌گیری شیوه‌ای از حکومت بود که در آن، منشأ قدرت سیاسی و اقتصادی، زمین بود. اربابان و مالکان بزرگ زمین‌دار (فئودال‌ها) به همراه روحانیون

درویش علی کولاییان در سال 1327 در ساری و در خانواده‌ای کشاورز به دنیا آمد در رشته‌ی مهندسی مکانیک، مدرک کارشناسی ارشد را در پلی تکنیک پورتسموث انگلستان به دست آورد و سپس به وطن بازگشت. وی با انتشار کتاب

حکومت ساسانیان در ایران بیش از چهارصد سال دوام آورد. این حکومت از یک سو تلاشی برای بازگرداندن ایران به عظمت عهد هخامنشیان بود و از سوی دیگر ماهیتی تقریباً مذهبی داشت و در واقع حکومتی ملی با مشروعیت پردازی