«روح» به ضم «را» اسم مصدر و به فتح «را» مصدر است همانند غُسل و غَسل. روح در لغت به معناي جان و نفس است که بدن با ان حيات و زندگي مي‌يابد. وقتي گفته مي‌شود «خرجت روحه» يعني نفس و جان

«رمي» در اصل به معناي افکندن است. افکندن گاه در اجسام و اعيان - همانند تير و سنگ - و گاه در گفتار - مانند قذف و نسبت ناروا - است. اين کلمه با هر يک از حروف «عن»، «علي» و «لام» متعدي

«رحمت» در اصل به معناي رقتّ، مهرباني و رأفت است. رُحم و رحمت و مرحمت به يک معنايند و رَحِم نسبت خويشاوندي است. همچنين به محل پيدايش فرزند رَحِم گويند و فرق آن با نعمت اين است که

معناي اصلي «رجم» سنگ زدن است. اين کلمه سپس به صورت استعاره در معاني ديگر همانند دشنام دادن، لعن، طرد، به گمان و پندار سخن گفتن به کار رفته است. جمع آن رجوم و رُجُم است و رجوم شهاب و

«رجال» جمع «رجل» است که براي انسان مذکر به کار مي‌رود. تصغير آن «رُجيل» و جمع الجمع آن «رجالات» است و به انسان‌هاي مذکري اطلاق مي‌شود که سن آنان از «غلام» و نوجوان بيشتر باشد

«ذکر» نقيض نسيان است و حالتي است که با آن، معلومات و دانستني‌ها محفوظ مي‌ماند و فرق آن با «حفظ» اين است که حفظ فراگرفتن مطالب و معارف است؛ اما ذکر يادآوري آنهاست و اين يادآوري ممکن است در دل

«دابّه» برگرفته از ماده «دبب» به معناي حرکت آرام است و به هر حيوان روي زمين دابه گويند. تصغير آن «دُويبه» است. به اعتقاد ابن فارس معناي اصلي دابه حرکت آرام و سبک‌تر از راه رفتن است.

«دين» در لغت به معناي حساب، جزاء، عادت و طاعت آمده است و معناي اصلي آن منقاد و رام بودن است؛ بدين جهت معناي «دان له دينا» اين است که منقاد و مطيع او گشت. اگر به عادت نيز دين گفته

«خير» مخالف شر است و به معناي هر چيزي است که انسان‌ها به آن رغبت مي‌کنند همانند عقل، عدالت. خير و خوبي گاه مطلق است؛ يعني در هر حال مورد علاقه است و گاه نسبي است، مثل مال که نسبت به فردي شر

«حيات» ضد مرگ است و ماده اصلي آن، يعني «حيي» داراي دو معناي اصلي است: 1. حيات و زندگي که ضد مرگ است. اگر باران را حي نام نهاده‌اند، بدين جهت است که موجب زنده شدن زمين مي‌شود؛ 2. حيا،