می‌دانیم، به دنبال سلطه‌ی اروپاییان بر جهان اسلام، نهادها و گزاره‌های سیاسی، اقتصادی و فرهنگی جدیدی وارد جوامع اسلامی شدند. مداخله و تسلط سیاسی اروپاییان، منجر به ظهور دولت‌های متمرکز در جهان اسلام

موقعیت جغرافیایی تونس در میانه‌ی دریای مدیترانه، و نزدیکی‌اش به سیسیل و ایتالیا، اهمیت استراتژیکی خاصی به آن داده بود، به گونه‌ای که به آن امکان تسلط بر خطوط کشتی‌رانی این دریا را در بین دو بخش شرقی و

در رویارویی مردم مسلمان الجزایر با استعمار فرانسه، مسئله‌ی اصلی برای پژوهنده مقاومت‌های مردمی نیست، بلکه قضیه‌ی مهم، نقش اسلام در این جامعه است؛ جامعه‌ای با پراکندگی جمعیتی از نوع زندگی عشایری و

پس از سقوط بنوحفص در اواخر سده‌ی شانزدهم میلادی، که آخرین بازمانده از دولت‌های بربر منطقه‌ی مغرب محسوب می‌شد، عثمانی‌ها بر تونس تسلط یافتند و دولت این منطقه را احیاء نمودند. آنان در طی جنگ‌های

منطقه‌ای که ما اکنون به عنوان الجزایر می‌شناسیم، تا سال 1529 م عملاً هیچ حکومت بزرگ و یکپارچه‌ای را تجربه نکرده بود؛ و گرچه امیرنشین‌هایی توسط خوارج، مانند بنورستم و بنومدرار، و یا سلسله‌هایی به دست

کشورهای عربی مغرب واقع در شمال آفریقا، از نظر جغرافیایی و تاریخی، شباهت‌های بسیاری با یکدیگر داشته‌اند و دارند. در دوران پیشامدرن، روابط خویشاوندی پایه و اساس جوامع این مناطق را تشکیل می‌‎داد و قبایل

روابط فرهنگی ایرانیان و اعراب بخصوص در دوران پس از اسلام دامنه‌ای نسبتاً گسترده دارد. کتابها و مقالات عالمانه‌ی بسیاری در این زمینه از سوی مستشرقان و نیز دانشمندان و متفکران ایرانی و تازی به رشته‌ی

سیاست مذهبی شاهان صفوی را می‌توان نسبت به نوساناتی که در طول عصر صفوی طی کرده، به سه دوره تقسیم کرد:

در قرن هشتم و نهم هجری، نهضت‌ها و جنبش‌هایی تحت عناوین دینی و مذهبی و توسط برخی عالمان و اندیشمندان این دوره برپا می‌شد که در واقع حرکت‌هایی اصلاح‌طلبانه علیه اوضاع اجتماعی نابهنجار و ستمکاری حکّام به...

دوره حاکمیت ایلخانان، یعنی از نیمه قرن هفتم تا دهه‌های نخست قرن هشتم، را باید دوره آزادی مذهبی دانست؛ زیرا آنان در امور مذهبی مداخله نمی‌کردند و در این زمینه با تسامح رفتار می‌کردند. این سیاست آزادی مذهبی...