از تأکیدهای دین این است که مرگ، بیرون رفتن از جهان هستی نیست، بلکه بیرون رفتن از جهان دنیاست.

مرگ اندیشی، عامل مؤثری در تربیت اخلاقی و تنظیم روابط سالم و زیبا میان انسان‌هاست. بیشترین فایده «مرگ اندیشی» برای «زندگی» است.

نوع نگاه انسان به زندگی، معناداری آن را نمایان می کند. بامعنا و بی معنا بودن زندگی انسان، به تصویرها و شناخت‌های گوناگون ما از انسان بستگی تام دارد

در ساحت شناختی، ذکر و یاد مبدأ، ذکر و یاد معاد است، و در برابر، فراموشی معاد و پاک کردن آن از این ساحت، سبب فراموشی خدا، بلکه موجب فراموشی خود انسان میشود

گناهانی که در مورد خود انسان به وجود آمده اند، مانند اشتغال به لهو و لعب، با پشیمانی و ترک، و توبه به درگاه خداوند، امکان پذیرش دارند، و با اقدام به توبه می توان امیدوار بود که بخشش خداوند شامل حال آدمی...

شناخت راه برترینها و سپس باور کردنشان برای ما مهم است، وگرنه در عرصه رفتار، باور نادرست زخم باز می کند، چنان که در کربلا باز کرد.

زیبایی‌های معقول و معنوی از پس زیبایی‌های محسوس قابل رصد است. پیامد دیگر این روش آن است که بیان‌های قرآن درباره بطن‌هایی که دارد، جنبه مثل به خود می گیرد

اگر بخواهیم برای تمام شادمانی‌هایی که آفریدگار به ما داده تشکر کنیم، دیگر وقتی برای گله گزاری نخواهیم داشت.

انسان، در طول تاریخ، برای رسیدن به کمال مطلوب، یعنی سعادت، کوشیده، و برای اینکه به این آرمان بزرگ و زیبا برسد، فراز و فرودهای زیادی را پیموده است.

دین داری امری بسیط نیست، بلکه مراتب، و ضعف و قوت دارد. از این رو، فرد به میزان قوت دین داری، مزین به زیبایی‌های زندگی دینی می شود.