کرامت موجودی که در بهترین ویژگی های تکوینی از جنبه روحانی و جسمانی آفریده شده است» آثار و لوازمی دارد.

مفهوم سعادت ابدی، هنگامی اعتبار می یابد که برای انسان، افزون بر ساحت مادی فناپذیر و زودگذر، ساحتی روحانی و جاویدان نیز در نظر گیریم. در غیر این صورت، سعادت ابدی معنا ندارد