گریه عامل فروکش کردن خشم انقلابی نسبت به دشمنان حق است و عقده‌های متراکم جبهه حق را تخلیه می‌کند؛ آیا جامعه ای که با عزاداری همه احساسات خود را تخلیه می کند، می تواند اهل اقدام و عمل باشد؟!

آیا بهتر نیست که بجای متوقف شدن در 1400 سال قبل، به حال مقتولان میانمار، غزه، یمن و ... گریه کنیم؟

مى گویند اگر امام حسین (علیه السلام) پیروز شد، پس چرا جشن نمى گیریم؟ چرا گریه مى کنیم؟ آیا این همه گریه در برابر آن پیروزى بزرگ شایسته است؟

آیا عدم گریه در هنگام زیارت قبور ائمه (علیهم السلام) دلیل بر عدم قبول زیارت است؟

آیا دشمنان و تنهاگذارندگان امام حسین (علیه السلام) بر آن حضرت گریستند؟

دلیل «گریه» نوزادان چیست و آیا نگرانی والدین از این گریه ها بجاست؟