در جهان بینی انسان مداری که تمام نقاط اتکای ماورایی فرد از او سلب شده است و هیچ عامل نظارتی یا کنترل کننده ای مافوق انسان وجود ندارد، ارزش‌های فردی با تفسیر و نگرش ویژه ای کانون توجه قرار گرفته اند.

در گذشت دیگران می‌تواند انسان را به نعمت وجود و عمر که امکان استفاده بیشتر از دنیا را به انسان می‌دهد، متوجه سازد.

بزرگ شماری، موجب برکت نعمت و افزایش روزی می‌شود و از این طریق نیز بر میزان رضامندی می‌افزاید. کسی که روزی اندک را کم بشمارد، از روزی فراوان محروم می‌شود.

تأمین بودن روزی، نقش مؤثری در احساس آرامش دارد و این، جز از راه کار و تلاش به دست نمی‌آید.

کسی که به آن‌چه برای او بس است، بسنده کند، به سوی راحتی و آسایش، شتاب کرده و آن را به چنگ آورده است و در نتیجه، زندگی، مایه چشم روشنی او می‌گردد.

برای رسیدن به رضامندی باید آرزوها را مدیریت و تنظیم کرد تا داشته‌ها را ناچیز نسازد و نارضایتی را به وجود نیاورد.

هرچه انسان، حریص‌تر شود، به همان اندازه از آرامش، دور شده است. راهی که حریص می‌پیماید، به وادی آرامش ختم نمی‌شود و نه تنها از آن برخوردار نمی‌گردد، بلکه آن مقداری را هم که دارد، از دست می‌دهد.

گاه در گذر زمان و با پیشرفت یا پسرفت اوضاع اقتصادی، میزان نیازهای افراد، کاهش یا افزایش می‌یابد.

انسان، موجودی نیازمند و طالب بی‌نیازی است که اگر به آن برسد، به احساس خوشایند رضامندی دست خواهد یافت.

سپاس‌گزاری، متوقف بر نعمت‌شناسی است. مقایسه صعودی، نعمت‌ها را ناچیز می‌شمرد و لذا ناسپاسی را هم به دنبال دارد.