امانت عبارت از آن است که مال کسی با اذن مالک یا شارع بدون خیانت در آن تحت اختیار امین قرار گیرد. امانت دو نوع است: امانت مالکیه و امانت شرعیه. امانت مالکیه آن است که مال نزد امین به اذن صاحب آن یا

شناخت پیامدهای امانت داری و آثار زیانبار خیانت ورزی انگیزه افراد را به تحقق فضیلت امانت داری در خود، سازمان و جامعه افزایش می‌دهد. توجه به عوامل امانت داری و زمینه‌های کوتاهی در آن، مهارت پای بندی

امانت داری از فضایل مهم رفتاری در زندگی شخصی، شغلی و حیات سازمانی است. این مسأله با رهیافتهای مختلف روان شناختی، جامعه شناختی، اخلاقی و حقوقی قابل بررسی است. در روی آورد اخلاقی، امانت داری

به دو فرقه‌ی اسماعیلیه و نصیریه زیاد نپرداختیم چون تعداد منابعشان گاهی منحصر به فرد است در این فصل به زیدیه می‌پردازیم.

در حوزه تاریخ حدیث وقتی روی کتب اربعه متمرکز می‌شویم، مقداری توجه خود را به کوشش‌های دیگری که در عرض کتب اربعه صورت گرفته از دست می‌دهیم. به خصوص با در نظر گرفتن این که سه عدد از کتب

در مورد «من لایحضره الفقیه» باید گفت که یک مقدار وضع این کتاب واضح‌تر و روشن‌تر از کافی است. به هر حال این کتاب به دوره‌ای تعلق دارد که این مقدار ابهام را در مورد آن نداریم.

عنوان کتب اربعه، عنوان شناخته شده‌ای به نظر می‌رسد. در قالب یک سوء تفاهم، کتب اربعه در تقابل با صحاح سته اهل سنت درنظر گرفته می‌شود، گویی که اگر آن‌ها صحاح سته دارند، ما هم کتب اربعه داریم و در واقع

در مباحث قبل که بحث از اصول و مصنفات بود، اشاره کردم که در مقدمه «الفهرست» و در مقدمه «من لا یحضره الفقیه» به اصول و مصنفات اشاره شده است. شیخ طوسی می‌گوید: «کتب اصحابنا الامامیه من الاصول

به سراغ دوره مورد بحث خودمان می‌رویم. راجع به سال‌های 110 تا حدود سال 135 هـ گفتگوهایی داشتیم. چرا بحث اسناد در عراق مطرح شد و این بحث در مدینه و شام مطرح نشد؟!

برای توضیح جریانات اصحاب حدیث و اصحاب رای و تقابل میان آنها باید به اندکی پیش از آنان اشاره کنم و سپس بحث را ادامه دهم.