یکی از مشاهیر محدثان و ادبای عصر مرینی که با دربار ابوالحسن پیوندی ناگسستنی داشت و مناصب متعدد حکومتی وی را نیز عهده‌دار بود، ابومحمد عبدالمهیمن بن عبدالمهیمن حضرمی بود. بنی عبدالمهیمن

ابووکیل میمون بن مساعد مصمودی از مشاهیر قرّا، در نیمه دوم سده هشتم هجری در فاس بود. نسبت مصمودی وی به وضوح از اصالت بربری او حکایت دارد. به علاوه، به سبب اینکه ولای ابوعبدالله الفخار،

شیوه‌ای که در مکتب قرائت مغرب از سوی صفار آغاز شد، از سوی یکی از شاگردان نامبردار او بر بنیادهای مستحکمی استوار شد و فرایند تکاملی این مکتب را یک گام به پیش برد. این فرد کسی نبود جز

محمدبن محمدبن ابراهیم بن محمدبن ابوبکر تینملی، مشهور به صفار از معدود علمای برجسته عهد ابوالحسن و ابوعنان بود که از رهگذر حوادث تلخ مغرب جان سالم به در برده بود و اینک زعامت

سید محمد باقر (1180-1260ق) فرزند محمد تقی شفتی، فقیه، ادیب و نویسنده‌ی ایرانی. مقدمات علوم را در زادگاهش شفت گیلان فراگرفت. در 1192 ق برای ادامه‌ی تحصیل به عتبات رفت و در کربلا نزد

سیداسدالله (1227-1290 ق) فرزند حجة‌الاسلام سید محمد باقر شفتی اصفهانی است که سلسله‌ی نسبش به حضرت امام موسی کاظم (علیه السلام) متصل می‌شود. وی در محله‌ی بید آباد اصفهان متولد شد و در

شیخ مهدی (1318-1358 ق) فرزند داوود بن سلمان بن داوود، فقیه، ادیب و شاعر متعهد و مشهور شیعی. جدّ اعلای وی داوود، از سنّیان ساکن سواحل نهر فرات بود. اما پسرش سلمان در سفری که به کربلا

آیة الله حاج شیخ عبدالکریم حائری یزدی (1276-1355 ق)، بنیانگذار حوزه‌ی علمیه‌ی قم، از شخصیتهای برجسته‌ی علمی - مذهبی شیعه در عصر حاضر. وی در خانواده‌ای کشاورز و پارسا در روستای

حائری، حاج شیخ مرتضی (1334-1406ق) فرزند آیت الله حاج شیخ عبدالکریم حائری یزدی مؤسس حوزه‌ی علمیه‌ی قم، از فقهای عصر حاضر به شمار می‌آمد. وی در شهر اراک دیده به جهان گشوده و در

ابوعبدالله محمد (321-405 ق) فرزند عبدالله بن حَمدوُیَه بن نُعَیم ضَبّی طَهمانی مشهور به حاکم نیشابوری و ابن بَیَّع از بزرگان محدثین و فقها و مورخین اسلام است. ابن خَلّکان در وفیات الاعیان گوید: هیچ کس