در سال 1949 م. کتابي با نام مفهوم ذهن منتشر شد که راه حلي براي مسئله‌ي ذهن و بدن ارائه مي‌داد. اين کتاب را گيلبرت رايل

اين مقاله استدلال تازه‌ي جيگون کيم را عليه دوگانه‌انگاری مطرح و ارزيابي مي‌کند. استدلال به اين ترتيب اقامه مي‌شود: تعامل علّي ميان دو شيء مستلزم روابط محاذي است. روابط محاذي، روابطي مکان مند مثل

فلسفه‌ي ذهن در نيمه‌ي دوم قرن بيستم، عمدتاً براي کمک به پروژه‌اي مادي انگارانه پيش رفته است. همچنان که جيگون کيم اظهار مي‌کند، «پروژه‌ي مشترک بيشتر کساني که طي چند دهه‌ي گذشته در مورد مسئله‌ي ذهن و

دوگانه‌انگاري جوهري - يا دوگانه‌انگاري دکارتي که ترجيح مي‌دهم آن را به اين نام بنامم - سه ادعا را در مورد ماهيت ذهن مطرح مي‌کند.

آموزه‌اي درباره‌ي ماهيت و جايگاه اذهان وجود دارد که در ميان نظريه پردازان و حتي افراد عامي چنان رايج است که شايسته است با عنوان نظريه‌ي رسمي توصيف شود. بيشتر فيلسوفان، روان شناسان و آموزگاران ديني

منظور من از «فکر» همه‌ي آن چيزهايي است که آگاهيم که در ما مي‌گذرد، تا بدانجا که از آنها آگاهي داريم. به اين دليل، تفکر در اينجا نه فقط با فهميدن، خواستن، خيال کردن، بلکه با حس کردن نيز يکي است، زيرا اگر...

تأمل ديروز چنان ذهنم را از شکوک پر کرد که ديگر ياراي فراموش کردن آنها را ندارم و راهي هم براي حل آنها نمي‌بينم. درست مثل اينکه ناگهان در گردابي بسيار ژرف افتاده باشم، به قدري مضطربم که نه مي‌توانم پايم...

دست کم از زمان ريد، سنتي طولاني براي اين استدلال وجود دارد که اين‌هماني اشخاص در طول زمان برخلاف اين‌هماني ديگر جواهر (مرکب) امري اعتباري يا تشکيکي نيست و اينکه اين امر نشان مي‌دهد که خود،

اگر قرار باشد واقعيت دوگانه‌انگاري ويژگي انکار نشود و در عين حال، از اين مشکل اجتناب شود که چگونه امر غير مادي بر امر مادي تأثير مي‌گذارد، شايد به نظر رسد که پاسخ، شبه پديدارگرايي است. طبق اين نظريه،...

در اينجا به دوگانه‌انگاري در فلسفه‌ي ذهن مي‌پردازيم. اصطلاح «دوگانه‌انگاري» در تاريخ تفکر کاربردهاي متنوعي دارد. به طور کلي، ايده‌ي دوگانه‌انگاري اين است که در برخي حوزه‌ها دو نوع يا دو مقوله‌ي