درک اینکه دیگران نیز مستعد واکنش خودکار به حس‌های بدن هستند گام مهمی به سوی حل تعارض و همدلی است.

دروغ گفتن پاسخ آموخته شده شخص است که اغلب به کاهش ناراحتی کمک می‌کند.

درمانجو نمی‌تواند موضعه خودارزشی را درونی کند و وابستگی بیش از حدی به عوامل بیرونی دارد تا احساس ارزش کند و خود را بپذیرد.

ایجاد افکار مثبتی به طور معمول به حس‌های بدنی هماهنگ مانند حس جریان گرما و ارتعاش در نقاط مختلف بدن می‌انجامد.

پژوهش با استفاده از ابزار تصویربرداری موج مغناطیسی کارکردی نشان می‌دهد که تمرین منظم مراقبه عشق ورزی- مهربانی سلول‌های مغزی مرتبط با همدلی را فعال می‌کند.

هدف مواجهه دوقطبی عبارت است از حساسیت زدایی مراجع نسبت به موقعیت ناراحت کننده قریب الوقوع قبل از اینکه با راحتی، دلگرمی و مهارت بیشتر به مواجهه واقعی بپردازد.

درمانجو آموزش می‌بیند مسئولیت افکار خود را بر عهده بگیرد و تلاش کند آن‌ها را با اظهارات مناسب مرتبط کند.

هستی نظم و هماهنگی ویژه و برجسته ای دارد که به گونه ای خارق العاده از آغاز تاکنون، به هر صورتی که بوده و هست، تحت اشراف، نظارت، اراده، تدبیر، هدایت و تربیت الهی به سر برده است.

هنگامی که تجربه درد از قبل به عنوان «درد» طبقه بندی شده است، مواجهه با آن بسیار مشکل تر است. سازه درد بیشتر به تجربه جسمی شاق جنبه عقلانی می‌دهد تا همان چیزی که تجربه می‌شود

این واقعیت محض که یک الگوی فکری خودکار شده است (نیمه هشیار)، دلالت دارد که ردیابی پویای (فوری) آن به ویژه در زمان استرس یا تجارب هیجانی به سختی قابل دستیابی است.