«بغی» در لغت در كاربردهایش معانی مختلفی به خود گرفته است. جوهری می‌نویسد: بغی به معنای قهر و غلبه و سلطه یافتن است و بغیِ جراحت ورم كردن و فاسد شدن است و بغی حكمران ظلم و ستم است و در

«بعل» در لغت به معنای شوهر، زوجه، درخت خرمایی كه بدون آبیاری از ریشه آب خورد، نام بت قوم الیاس، و دهشت و اضطراب آمده است. ابن فارس معتقد است ماده بعل دارای سه معنای اصلی است: 1. مالك 2.

كلمه «بعث»‌ در لغت در این معانی به كار رفته است: الف) فرستادن، چنان كه وقتی گفته می‌شود «كنت فی بعث فلان» بدین معناست كه من در لشكری بودم كه به همراه او فرستاده شده بود؛ ب) برانگیختن، برای مثال در

«بصیرت» در لغت به معنای اعتقاد قلبی به دین و امور شایسته است. نیز به معنای عبرت، زره، فراست و زیركی صادقانه، و خونی است كه آن را دلیل و نشانه بر شكاری قرار دهند كه زخم خورده است.

قرآن در قصه یوسف (علیه السلام) و فرستادن پیراهن برای پدرش یعقوب (علیه السلام) می‌فرماید: «اذْهَبُوا بِقَمِیصِی هذَا فَأَلْقُوهُ عَلَى وَجْهِ أَبِی یَأْتِ بَصِیراً»

جوهری می‌نویسد: «بشرة» و «بشر» ظاهر پوست انسان است و بشره‌ی زمین گیاهان نمایان شده بر آن است. جمع بَشرَه، بشر است مثل قصبه و قصب. سپس بر انسان در مفرد و جمع اطلاق شده است.

«بسط» مقابل «قبض» در اصل به معنای امتداد و گسترش یافتن و گشودن است و «بسْطَه» به معنای فضیلت و برتری بر دیگری است. «بسط ید» به معنای دراز كردن دست و بازكردن آن است و بسط در

فراهیدی در ماده «بَرَه» می‌نویسد: برهان بیان دلیل و روشن ساختن آن است. فیومی نیز همین تعریف را برگزیده، در ادامه می‌نویسد: در اینكه حرف نون كلمه اصلی است یا زائده، دو نظر است؛ آنان كه برهان را از

«بروج» جمع «برج» در لغت به معنای برج‌های دوازده‌گانه و خانه‌های بنا شده بر دیوار اطراف شهر و بر ركن و كناره قصر است و هنگامی كه زن زیبایی‌های گردن و صورت خود را آشكار كند، گفته می‌شود: «تبّرجت المرأة»

«برق» دارای دو اصل و ریشه است: 1. درخشش و 2. جمع شدن سیاهی و سفیدی. بقیه معانی مجازی و نشئت گرفته از این دو است. برق درخشیدن ابرهاست و بارقه ابرهای دارای برق است و هر آنچه رنگی درخشنده داشته باشد، بدان...