نسبیت معرفت دینی، به معنای همگانی بودن فهم دینی است به گونه‌ای که هیچ یک از آن‌ها از صفت واقعیت فی نفسه و برگزیدگی برخوردار نبوده، بر دیگری حجیت و برتری نداشته باشد. از این منظر، متون دینی صامت

اهمیت تدوین نظریه دینی روابط بین الملل، این سؤال را فرارو نهاده است که چگونه می‌توان بر مبنای منابع معتبر و روش علمی مقبول اندیشمندان دینی، به نظریه‌ای منسجم دست یافت، به گونه‌ای که انتظارات جامعه علمی

جریان‌های علمی، پدیده‌هایی اجتماعی و سازمانی هستند که شکل گیری، رشد، دوام و دامنه اثرشان وابسته به عوامل پیچیده و متعددی است. تلاش برای شناخت بهتر این عوامل و همچنین بسترسازی، نهادسازی و دانش

تجربه، اساس علوم انسانی رایج را تشکیل می‌دهد. علاوه بر محدودیت‌های روش تجربی، نگرش روش تجربی به دو مقوله علم و انسان که مبتنی بر پوزیتیویسم و امانیسم است، سایه سیاهی بر روی علوم انسانی افکنده است.

بخشی از آسیب‌های علوم انسانی ناظر به روش تحقیق در این علوم است. این نوشتار در پی آن است که برخی از آسیب‌های روش‌شناختی علوم انسانی را آشکار سازد و آثار آن را در نگرش منفی روان‌شناسان و جامعه‌شناسان

یکی از مسائل موجود در روان‌شناسی و سایر زمینه‌های علوم انسانی گسترش شکاکیت فلسفی و جایگزینی آن با اعتقادات راسخ و عمیق دینی در جوامع مختلف است. در این پژوهش به بررسی علل پیدایش چنین رویکردی در

دانش روابط بین‌الملل به لحاظ دیرینه‌شناسی واجد دو خصیصه است؛ از یک سو گذشته حیات این رشته علمی به صورت مدون و آکادمیک به یک قرن نمی‌رسد و از سوی دیگر، در حوزه نظریه‌پردازی و اصول و کلیات،

تعریف انسان به عنوان نخستین رکن انسان‌شناسی، متوقف بر شناخت فصل مقوّم انسانیت است. براساس آموزه‌های قرآن و عترت، انسان موجودی نیست که با حفظ ظاهر انسانی، بتواند هم به رفیع‌ترین قله‌های وجودی صعود

مقام معظم رهبری از سال‌ها پیش تاکنون در مواقف و مواقع گوناگون به تبیین این موضوع پرداخته‌اند که بسیاری از مشکلات مادی و معنویِ حالِ حاضرِ جامعه ما ریشه در نواقص و نارسایی‌های علوم انسانی دارد. در

تاکنون نظریات متعددی در زمینه مشاوره و روان درمانی ارائه شده است که هر کدام شخصیت انسان و ابعاد آن و جلوه‌های انسان سالم و ناسالم را به گونه‌ای متفاوت تعریف کرده‌اند. این نظریات، تمامیت انسان را با