میرزا یحیی نصیرالاسلامی

مرحوم حجت ‌الاسلام و المسلمین میرزا یحیی نصیرالاسلامی، عالمی وارسته، مبلغی بصیر و مردمی بود که عمر پربرکتش را در خدمت به دین، دفاع از ارزش‌های اهل ‌بیت ‌(علیهم ‌السلام) و هدایت دل‌های مومنان در گمنامی، اخلاص و استقامت سپری کرد.

شناسنامه
سال ۱۳۰۱ ه.ق	تولد
سال ۱۳۹۱ ه.ق	درگذشت
قبرستان روستای دهنو صمصام	آرامگاه
ایرانی	ملیت
اسلام	دین
شیعه	مذهب
حوزوی	تحصیلات
مبلغ دینی و سردفتر ازدواج و طلاق	زمینه فعالیت
از سال 1315 تا 1391 ه.ق	سال‌های فعالیت
آیت ‌الله میرزا محمدباقر مجتهد و ام لیلا	والدین

خانواده و تربیت اولیه

میرزا یحیی نصیرالاسلامی در سال ۱۳۰۱ هجری قمری در روستای دهنو صمصام، در میانه‌ شهرستان‌های خمین و الیگودرز، در خانواده‌ای از اهل علم و فضیلت دیده به جهان گشود.

پدرش آخوند میرزا محمدباقر مجتهد، از فقهای فاضل و گمنام منطقه‌ کمره، جاپلق و بربرود بود؛ عالمی خدوم که مردم برای استفتائات دینی و رفع مشکلات اجتماعی به او مراجعه می‌کردند. مادرش بانویی مومنه به نام ام ‌لیلا بود که در تربیت فرزندان صالح سهمی برجسته داشت.

میرزا یحیی از همان آغاز جوانی به‌ دلیل علاقه‌ فراوان به تبلیغ دین و مکتب اهل ‌بیت‌ (علیهم ‌السلام) به تحصیل دروس دینی روی آورد.

تحصیلات علوم دینی

مقدمات و سطح علوم حوزوی را نزد پدر فاضلش و همچنین عموی بزرگوارش آخوند میرزا محمدکریم معروف به صدرالشریعه فرا گرفت.

سپس برای ادامه‌ تحصیلات حوزوی به شهر علم و فقاهت یعنی خوانسار مهاجرت کرد و نزد اساتید برجسته‌ای چون: آخوند ملا محمدجواد مجتهد خوانساری و آخوند میرزا احمد مجتهد خوانساری و دیگر بزرگان کسب فیض نمود.

بازگشت به وطن و آغاز تبلیغ

پس از اتمام دروس حوزوی، به زادگاه خود، دهنو صمصام بازگشت و به تبلیغ و ارشاد مردم پرداخت. ایشان در سال ۱۲۹۵ شمسی با بانویی مومنه به نام کبری ‌خانم دختر عباس‌خان خاکباز از مسعودآباد جاپلق ازدواج کرد.

همسر ایشان زنی اهل تهجد و مسأله‌دان بود. ثمره‌ این ازدواج، سه پسر و سه دختر بود که از میان ایشان دو پسر در کسوت روحانیت قرار گرفتند.

اساتید

* مرحوم آیت ‌الله میرزا محمدباقر مجتهد (پدر)
* آخوند ملا محمدجواد مجتهد خوانساری
* آخوند میرزا احمد مجتهد خوانساری
* آخوند میرزا محمدکریم صدرالشریعه

دعوت به مهاجرت و ترجیح گمنامی

منبرهای ایشان در منطقه شهرت ویژه‌ای داشت تا آنجا که معمرین و ریش‌سفیدان هنوز از شور و حال مجالس وی یاد می‌کنند. جمعی از علمای بزرگ اراک از ایشان خواستند که برای ایراد منبر به اراک یا تهران مهاجرت کند.

در یکی از سفرهای ماه مبارک رمضان در مدرسه علمیه حاج محمدابراهیم خوانساری در اراک ـ به تولیت عموزاده‌اش آیت ‌الله میرزا فضل‌ الله نصیرالاسلامی ـ پیشنهاد هجرت مطرح شد، اما ایشان با اخلاص و عشق به خدمت در زادگاه خویش، گمنامی و خدمت به مردم دیار خود را بر شهرت و جایگاه ترجیح داد.

آیت ‌الله میرزا فضل‌ الله نصیرالاسلامی بعدها فرمودند:
«اگر پسرعمویم میرزایحیی هجرت کرده بود، فلسفی دوم کشور می‌شد؛ ولی او گمنامی را برگزید.»

تبلیغ، منبر و نفوذ در مردم

ایشان صوتی دلنشین، قوی و نافذ داشتند و خطابه‌هایشان صمیمی، اثرگذار و مملو از عشق حسینی بود. در مصائب اهل ‌بیت (علیهم السلام) به ‌ویژه در عزای خامس آل عبا (علیه السلام)، کثیر البکاء بودند و اشک هر شنونده‌ای را جاری می‌کردند.

نقل است روزی حسودان، مجلسی بزرگ برپا کردند و او را عمدا ناطق آخر قرار دادند. میرزا یحیی چون به منبر رفت، پس از ارایه آیات و احادیث، عمامه از سر برداشت و گفت:
«مردم! در روز عاشورا امام حسین (علیه السلام) عمامه‌ای بر سر نداشت، لباسی به تن نداشت…»
و این جمله چنان مردم را منقلب کرد که مجلس سراسر گریه و عشق شد.

ایشان در روزهایی از سال، چندین منبر پیاپی و بدون تکرار ایراد می‌کرد که نشانه‌ تسلط علمی و طبع لطیف او بود.

سردفتری ازدواج و طلاق

از سال ۱۳۱۵ تا ۱۳۵۰ شمسی به عنوان سردفتر ازدواج و طلاق فعالیت داشت و از نخستین مؤسسان دفتر ازدواج در منطقه و روستاهای اطراف بود. در طول ۳۵ سال خدمت در این عرصه، ۱۱۸۳ فقره ازدواج و ۱۸۴ فقره طلاق را به ثبت رساند.

دفاتر ثبت ازدواج و طلاق ایشان، هم‌اکنون نزد نوه‌شان، حجت ‌الاسلام و المسلمین شیخ علیرضا نصیرالاسلامی (سردفتر ازدواج شماره ۳۵ ازنا) نگهداری می‌شود.

ویژگی‌های اخلاقی و اجتماعی

میرزا یحیی در کنار وظایف شرعی و تبلیغی، کشاورزی و باغبانی نیز می‌کرد و در عین حال عالمی ساده‌زیست، متواضع، مردم‌دار، یاور مظلومان و دشمن ستمگران بود.

در برابر اشرار و راهزنان سخت‌گیر بود و حکم شرعی را با شجاعت و قاطعیت صادر می‌کرد. همچنین در برابر ظلم خوانین و حکام ظالم، بی‌پروا می‌ایستاد و از رعیت و مستضعفین دفاع می‌کرد.

در دوران خفقان رضاخانی، دستور خلع لباس روحانیت را نپذیرفت و با وساطت آیت ‌الله سلطان و عموزاده‌اش آیت ‌الله میرزا فضل‌ الله نصیرالاسلامی، از خطر رهایی یافت.

مبارزات سیاسی

در جریان نهضت حضرت امام خمینی (رحمه ‌الله)، ایشان در کنار آیت ‌الله میرزا فضل‌ الله نصیرالاسلامی نقشی مؤثر ایفا کرد و با شجاعت در برابر سلطنت پهلوی ایستادگی نمود. ایشان در برابر برنامه‌های ضددینی آن دوران، مانند متحدالشکل کردن مردان و کشف حجاب زنان، مقاومت ورزید و مردم را به حفظ غیرت دینی فراخواند.

آثار علمی و میراث فرهنگی

از عالم عامل، آثار دینی و دست‌نوشته‌هایی بر جای مانده و کتابخانه‌ای ارزشمند در زمینه‌های علوم حوزوی، فرهنگی و دینی مشتمل بر نسخه‌های خطی و چاپی از جمله نسخه‌ ۲۴ جلدی بحارالانوار عربی داشت که این کتابخانه در دست اولاد ایشان باقی مانده است.

مهر رسمی او عبارت بود از: «الراجی یحیی بن محمدباقر»

فرزندان

از ایشان سه دختر و سه پسر با مشخصات ذیل بر جای ماند:
* مرحوم حجت ‌الاسلام و المسلمین میرزا محمدتقی نصیرالاسلامی، واعظ معروف در الیگودرز و ازنا و سردفتر ازدواج شماره پایگاه،
* مرحوم حجت ‌الاسلام و المسلمین میرزا احمد نصیرالاسلامی، مدرس حوزه علمیه اراک و امام جماعت مسجد الرحمان،
* مرحوم محمدباقر نصیرالاسلامی، از کشاورزان مومن روستای دهنو.

عروج ملکوتی

این عالم ربانی ۹۰ سال عمر پربرکت داشت. در واپسین لحظات زندگی، در ایام پایانی ماه مبارک رمضان سال ۱۳۹۱ قمری در حالی که با وضو، رو به قبله خوابیده بود، به همسر خود گفت:
«میهمان‌ها را احترام کن، نگذار بروند.»
همسرش گفت: «میهمانی نیست.»
و او پاسخ داد: «پیامبر اکرم (صلّی الله علیه و آله) و اهل ‌بیت (علیهم السلام) آمده‌اند.»
آنگاه با شوق گفت: «یا رسول ‌الله، نمی‌گذارم حسینت را ببری، می‌خواهم خدمتگزارش بمانم…»
سپس روح پاکش در آغوش رحمت الهی آرام گرفت.

کلام پایانی:

مرحوم حجت ‌الاسلام و المسلمین میرزا یحیی نصیرالاسلامی، عالمی ربانی، واعظی کم‌نظیر و خادمی گمنام و بااخلاص در نشر معارف اهل بیت (علیهم السلام) بود؛ روحی که در گمنامی زیست، در خدمت به مردم شکوفا شد و در ماه مبارک رمضان به جوار رحمت الهی پیوست.

منابع:

۱. کتاب بر آستان خوبان، تألیف سیدمهدی موسوی
۲. دانشنامه رجال و حاکمان کمره و جاپلق، تألیف عزیزالله سمیعی
۳. پایگاه اطلاع‌رسانی حوزه
۴. سایت وارثون
۵. سایت شباویز