روزه فقط امساک از اکل و شرب نیست، بلکه شرائطی دیگر هم همراه آن است، تعهد و مسؤولیت‌های انسان در برابر روزه، این فریضه الهی زیاد است.

اگر دعا کننده در خانه بنشیند، و راه هرگونه کوشش و فعالیت را به روى خود ببندد، آنگاه از خدا بخواهد، که رزق وسیع و معیشت فراخ، و سفره حلال به او بدهد قطعاً این دعا قابل استجابت نیست.

اجابت دعا از جانب خداوند از باب رحمت و کرم خداوند است و این رحمت به کسی تعلق می‌گیرد که شکرگزار نعمت‌های داده شده باشد.

به خلاف مهمانی‌های دنیوی، که پذیرایی از مهمانان با خوردنی‌های دنیوی و لذت‌های مادی است، خداوند متعال انسان‌های مؤمن را با عوامل معنوی و لذاتی اخروی پذیرایی می‌نماید.

در پرتو شناسایی موقعیت و شناخت جایگاه ماه مبارک رمضان است که انسان مؤمن هنگام حلول آن می‌تواند استقبال شایسته از آن به عمل آورد.

در این ماه شریف، که به مهمانسرای الهی دعوت شده اید، اگر به حق تعالی معرفت پیدا نکردید یا معرفت شما زیادتر نشد، بدانید در ضیافة الله درست وارد نشدید و حق ضیافت را به جا نیاوردید.

افزون بر آثار معنوی روزه، اثر معجزه آسای «امساک» در درمان انواع بیماری‌ها به اثبات رسیده و قابل انکار نیست.

معنای روزه فقط خودداری و امساک از خوردن و آشامیدن نمیباشد؛ از معاصی هم باید خودداری کرد.

حاملان عرش ماه شعبان را بزرگ می‌شمارند و حق آن را می‌شناسند، آن ماهی است که در آن همچون ماه رمضان، روزی بندگان زیاد می‌شود.

شعبان ماه بسیار شریفى است و به حضرت سید انبیاء (صلّی الله علیه و آله) منسوب است و آن حضرت این ماه را روزه مى‌گرفت و به ماه رمضان وصل مى‌کرد و مى‌فرمودند: شعبان، ماه من است هر که یک روز از ماه مرا روزه...