«و به تحقیق به تو «سبعا من المثانی» و قرآن بزرگ را دادیم. چشمان خود را به آنچه گروه‌هایی از آنان را بدان برخوردار ساختیم، مدوز و بر آنان غم مخور و بال خویش را برای مؤمنان بگستران».

«اجل» مدت، سر آمد، وقت معین؛ 2. «کتاب» در اینجا پرونده و جایی که سر آمد مدت‌ها در آن ثبت شده است؛ 3. «یثبت» اثبات می‌کند، می‌نویسد. این فعل عطف بر فعل «یمحو» است و چون

به پیامبر و کسانی که ایمان آورده‌اند، شایسته نیست که بر مشرکان طلب آمرزش کنند هرچند که خویشان آنان باشند، پس از آن که برایشان روشن شد که آنان اهل دوزخ هستند. طلب آمرزش ابراهیم

و هنگامی که پروردگار تو از فرزندان آدم، از پشت‌هایشان، فرزندانشان را گرفت و آنان را بر خودشان گواه کرد، آیا پروردگار شما نیستم؟ گفتند: آری گواهی می‌دهیم. مبادا در روز قیامت بگویید که

همانا پروردگار شما خداست؛ همان که آسمان‌ها و زمین را در شش روز آفرید که به فرمان او رام هستند. آگاه باشید که آفرینش و فرمان از آن اوست. مبارک است خدا که پروردگار جهانیان است

«و میان آن دو گروه، حجابی است و بر اعراف مردانی هستند که همه (بهشتیان و دوزخیان) را با سیمایشان می‌شناسند و به بهشتیان ندا می‌دهند که سلام بر شما. آنان وارد بهشت نشده‌اند ولی امید آن

امروز کسانی که کافر شدند، از دین شما مأیوس گشتند. پس، از آنها نترسید و از من بترسید. امروز دینتان را کامل کردم و نعمت خود را بر شما تمام نمودم و اسلام را به عنوان دین برای شما پسندیدم.

در «أَ فَلاَ یَتَدَبَّرُونَ» همزه برای استفهام انکاری توبیخی و فاء برای تفریع است و مطلب را بر کلام سابق درباره منافقان و کافران تفریع می‌کند و در واقع یک نوع تحدّی است؛ 2. «تَدبَّر» اندیشیدن

«مردان، سرپرستان زنانند به سبب آنچه خدا بعضی از آنها را بر بعضی دیگر برتری داده است و به سبب انفاقی که مردان از اموال خود می‌کنند. پس زنان شایسته، فرمانبرداران و حافظان (حرمت

«و اموال یتیمان را به خودشان بدهید و پلید را با پاکیزه عوض نکنید و اموال آنها را با اموال خود مخورید؛ زیرا آن گناه بزرگی است. اگر بیم آن را داشتید که درباره یتیمان عدالت را رعایت نکنید،