«فاطمه»، دختر «اسدبن هاشم»، همسر ابوطالب و مادر گرامی امیرالمؤمنان علی (علیه السلام) است.

«غزیه»، دختر جابربن حكیم، از قبیله‌ی قریش و از طایفه‌ی بنی عامر است. وی، در مكّه به دین مبین اسلام گروید و در راه ارشاد و هدایت افكار عمومی رنج‌ها كشید و پنهانی آشكارا، زنان قریش را به پذیرفتن مكتب اسلام...

عموره، همسر صالحه‌ی حضرت نوح علیه اسلام، مادر سام و یكی از اجداد پیامبر بزرگوار اسلام، حضرت محمدبن عبدالله (صلی الله علیه و آله و سلم)، است.

«طوعه»، كنیز «اشعث بن قیس» بود و از وی فرزندی داشت؛ از این رو، اشعث او را آزاد كرد.

چون «صفیّه»، خواهر حضرت حمزه‌ی سید الشهدا، از شهادت برادرش در جنگ اُحُد باخبر شد، با جمعی از زنان، شیون كنان به سوی احد شتافتند.

«صفورا»، دختر حضرت «شعیب» است. وی و خواهرش (لیا)، به منظور آب دادن گوسفندان پدر خود، در كنار چاه آب مَدْیَن، ایستاده بودند.

«شطیطه»، زنی با فضیلت و از شیعیان نیشابور بود، چون شنید كه ابی جعفر محمدبن ابراهیم نیشابوری، به نمایندگی جمعی از بزرگان شیعه‌ی نیشابور، عازم مدینه است، نزد وی آمد و یك درهم خالص و دو نخود، و قطعه‌ای

«سیده نفیسه»، دختر حسن بن یزید (پسر حضرت امام حسن مجتبی (علیه السلام))، در عبادت بسیار كوشا بود. روزها روزه می‌گرفت و شب‌ها به عبادت و راز و نیاز می‌پرداخت و از آن جا كه دارای ثروت زیادی بود، به

در یكی از سال‌ها كه معاویه به حج رفته بود، سراغ «سوده» (دختر عمارةبن اسد) كه در طرفداری از علی (علیه السلام) و دشمنی با معاویه سوابق طولانی داشت، را گرفت؛ گفتند: «زنده است.»

سمیّه، مادر عمار یاسر و كنیز ابوجهل بود. وی در همان آغاز بعثت، به حقانیت اسلام پی برد و به آن ایمان آورد.