ماه صیام و ماه نیایش فرا رسید ماه نماز و روزه و ماه دعا رسید ماه نزول قرآن ماه خدا رسید بر اهل قبله رحمت بی انتها رسید در مصحف شریف خدا داده این پیام

سایه الطاف یارم مستدام ای کریم آل طه السلام السلام ای دلبر شیرین سخن ای امام مهربانم یا حسن سفره دار خاندان مصطفی ای کریم ابن کریم ای مجتبی لوءلوء لالای دریای ولا

تو ای تلاوت باران به لحن آب، حسن (ع) تو ای تجسم لبخند آفتاب، حسن (ع) به پبش چشم تو دست سراب رو شده است تو ای زلال‌ترین آیه‌های آب، حسن (ع) اگر برای تو می‌گفت آسمان غزلی نداشت دغدغه واژه‌های ناب، حسن (ع)

تشنه قطره‌ای از کوثر جام حسنیم همه محتاج عنایات مدام حسنیم به خدا شیعه و مأموم حسن بود حسین ما غلامی ز غلامان غلام حسنیم گر گرفتار حسینیم و اسیر زینب

به نبی ثمری به علی پسری تو به پیکر فاطمه بال و پری تو به شام سیاه دلم سحری تو فقط به اشاره دلم ببری که تو آخر جود و کرم حسنی به قشنگیِ تو احدی نبوَد

آمده او قيام را به صلح خود رقم كند به صلح واقعى خود نخل ستم قلم كند كه از كرامت حسن سفره پس از نعم كند حاتم طایى ز جود او قامت خويش خم كند مدينه را ز مقدمش چو روضه ارم كند

ای نور قدیم کردگاری ای تازه تر از گل بهاری گل با همه حسن پیش رویت خاری بود از جمال، عاری زان دیدة مست نرگس آموخت خود شیوة مستی و خماری

ای علوی ذات و خدایی صفات صدرنشین همه کائنات سید سالار شباب بهشت دست قضا و قلم سرنوشت زادة طوبی و بهشت برین نور خدا در ظلمات زمین

يک عمر در حوالي غربت مقيم بود آن سيدي که سفره‌ي دستش کريم بود خورشيد بود و ماه از او نور مي‌گرفت تا بود، آسمان و زمين را رحيم بود سر مي‌کشيد خانه به خانه محله را اين کارهاي هر سحر اين نسيم بود

اى كه شأن تو را جهان نشناخت‏ وصف حُسن تو را بيان نشناخت‏ آشنايانت شاهدند كه دوست‏ گر چنان ديدت، آنچنان نشناخت‏ دوستانت ز دورِ تو رفتند