وحی که یکی از مهم‌ترین آموزه‌های دینی است از سوی فلاسفه همچون دیگر اندیشمندان مورد توجه قرار گرفته است. در فلسفه اسلامی، فرشته وحی، مخزن علوم و مفیض آنها و گیرنده وحی

یکی از مباحث مهم در زمینه هستی‌شناسی معنا، پاسخ به این پرسش است که معنا به لحاظ وجودی کجاست و قیام وجودی آن به چه چیزی است؟ یکی از دیدگاه‌ها آن است که قیام وجودی معنا

فردیناند سوسور (1857 ـ 1913) بنیان‌گذار زبان‌شناسی مدرن، تحلیل خاصی از ماهیت زبان و خاستگاه معنا ارائه می‌دهد که مبنای ساختارگراییقرار می‌گیرد. وی در کتاب دوره زبان‌شناسی

نظریه‌‌های بسیار متنوعی درباره چیستی معنا ارائه شده است.[x] در «نظریه تصوری معنا»،[xi] معنا یک «هویت ذهنی»[xii] و یک تصویر[xiii] ذهنی است که قیام به ذهنیّت فرد دارد.

نگارنده در این مقاله نشان خواهد داد هستی‌شناسی معنا به عنوان بخشی از مباحث سمانتیک، نشانه‌شناسی و نظریه‌پردازی تفسیری، دغدغه‌ای صرفاً نظری و فلسفی نیست

اشکال اصلی این بود که معجزه، خارق عادت و برخلاف جریان عادی و نظام علیت است پس عقل¬گریز بلکه عقل¬ستیز است و اگر موافق این نظام است، پس چه خارقی خواهد بود؟

و معجزات مستند به دو قسم اخیر هستند. غزالی برای سازگاری نظام اسباب و وقوع خارق عادات ومعجزات، راه‌هایی را پیشنهاد می‌کند؛ از جمله اینکه اگر آتش بدن پیامبر را نمی‌سوزاند،

ادعای نمایندگی و پیامبری از جانب خدا، دریافت وحی و ارتباط با غیب، پدیده‌ای بس سترگ است و از آنجا که عقل کاوشگر انسانی برای اثبات هر پدیده‌ای، مستند آرام بخشی می‌خواهد،

مفاهیم منطقی به معنای سنتی کلمه مفهوم هستند یا همواره مفهوم چیزی هستند و از چیزی حکایت می‌کنند؛ مثلاً کلیت مفهومی است که از تصوراتی که بر کثیرین قابل صدق است، گرفته می‌شود و

کانت در مبحث حسیات استعلایی در کتاب نقد عقل و محض خود درصدد است تا نشان دهد زمان و مکان از امور ذهنی و صورت‌های پیشینی شهودند و به گمان خود اثبات می‌کند که